Պատուհանից ներս....


Սովորել արժևորել լռությունը...


Սովորել արժևորել լռությունը, կամ լռել մենակության հետ և հիասթափեցնել նեկային ու կուչ գալ լռության մեջ…
Կան օրեր, որոնց վերնագիր չդնելով` դարձնում եմ որբ, և անկազմակերպ լռությամբ շոյվում աթոռիս ամուր փայտով, որին լրացնում են օդում մնացած մատներս:
Ես սիրում եմ հիասթափեցնել ներկայիս, սիրում եմ նրան երկար ժամանակով նետել մանկատուն, նրան որբ թողել, հաճախ նույնիսկ մանկատանը ոչ մի երեխա չի էլ լինում, նա միայնակ կանգնում է սպիտակ պատի առջև ու շվարած ինձ սպասում...
Լռության մեջ լսելի է այն ամենը, ինչը մենք չենք լսում ամբոխի ու աղմուկի մեջ, աղմուկից շատ ձայներ չեն լսվում, շատ բառեր մնում են օդում ու չեն ընկալվում, որոշ նախադասություններ ընկնում են հողի հատիկների վրա ու տրորվում ամբոխից, և այդպես էլ ոչինչ չի ընկալվում, չի ընկալվում այն ճիշտը, այն իրականը, որը պետք է ընկալվեր, մենք ամբոխի մեջ դառնում ենք խուլ ու համր, և այս ու այնկողմ փախչելով հավատացնում, որ օրն անցավ լավ:
Լռությունը սովորեցնում է ճոճվող աթոռի ռիթմի հետ միաժամանակ լսել ճոճվող սրտին, ինչի վրա սովորաբար նստած է լինում հենց այդ ամբոխը, այն մարդկանց կույտը, որի մեջ բոլորն առանց հերթի խոսում են, ծիծաղում, լալիս, բողոքում և խելագարեցնում...
Լիակատար լռություն չկա, ամեն մի լռություն լսելի է: Լռությունը, մեր զուսպ շուրթերը խոսում են ու ասում հենց այն, ինչն իրականում մենք չենք կարողանում արտաբերել բառերով, վախից սիրտը կուչ է գալիս, ու բառերը կծկվում են կոկորդում` մարդկանց դեմքերից:

Սոնա Գրիգորյան, Ավագ դպրոց-վարժարանի 10-րդ դասարան:


*************************************************************************************************




Սրտի լեզուն, ոչ թե ձայնը

Աշխատեց ու ես զգացի նրա աշխատանքը: Չէ, վաղուց էր աշխատում, բայց նոր զգացի: Աշխատում էր, որովհետև սիրտն էր: Եթե չաշխատեր, ես ուղղակի չէի լինի: Բայց զգացի… զգացի, որովհետև ուզում էի զգալ: Վախից էր, ընկնելուց կամ մի գուցե ցանկությունից: Մտածեցի, որ զգում եմ ու զգացի: Հավե՞ս: Իհարկե, հավես էր: Երբ մինչև մազերիդ ծայրը մի ձայն ես զգում /չես լսում, զգում ես/, որը քո բացակայությունից հետո էլ ոչ ոք չի զգա: Այ դա է սրտի ձայնը ու ոչ թե «Սիրտս ասում է, որ…»-ը: Նա շարունակ խոսում է մեզ հետ, բայց ախր չենք զգում, չենք լսում: Ու առաջին անգամ զգացի նրա հաճախականությունը ու երևի հենց առաջին անգամ մտածեցի նրա մասին:
Երբ հայտնվեցի գետնին ու գլուխս կպավ լոգարանի դռանը /կարճ ասած՝ ընկա/, զգացի, թե ինչպես է «խոսում» սիրտս: Զգացի, որովհետև զգացի նաև վտանգը: Իսկ նա թերևս ինձ համար անհասկանալի լեզվով էր խոսում… հետո մտածեցի, որ գուցե առիթ էր նրան լռեցնելու համար, հետո էլ… ախր շատախոսներին չեմ սիրում, բայց առանց սրա շատախոսությունների չեմ կարող ապրել… սկսեցի համակերպվել ու առաջվա նման չլսելու տալ:
Երբ ինձ համար հասկանալի մի լեզվով խոսի, վախենալու փոխարեն գոնե կլսեմ ու կհասկանամ :


Վիկա Մարկոսյան, 10-րդ դասարան

*************************************************************************************************
Օդապարիկն արդեն երկնքում էր


Օդապարիկն արդեն երկնքում էր:
Այդ սևազգեստ տղամարդը ապրում էր մյուսների կողքին, բայց ոչ մյուսների նման: Նա մեկուսացել էր իր սև վերարկուի ու մի ամբողջ կյանք ապրած լայնեզր գլխարկի մեջ: Այդ անշուք տղամարդը ամենևին էլ շարքային մռայլության անդամը չէր: Նա իր սև վերարկուով ապրում էր ու ձգտում հասնել երկնքին, հասնել ու գտնել իր փրկությունը:
Խելքից դուրս նպատակասլաց էր ու արդեն որերորդ տարին էր՝ փնտրում, գտնում ու փորձում էր տասնյակ ուղիներ: Ինչքան մոտենում էր, այնքան ճանապարհը ավելի երկար ու գրավիչ էր թվում: Բայց ինչպես ամեն բան, ճանապարհն էլ կորցրեց իր գրավչությունը: Չալարեց ու հետ բերեց անցած բոլոր կիլոմետրերը: Ու երբ մռայլության մեջ քայլելով՝ մտածում էր նոր ուղիների մասին, անցորդներից մեկը աղբարկղ նետեց գույնզգույն պարանների մի խուրձ:
Վերցրեց ու մտածեց, թե ինչքան բաներ կարող է անել դրանցով: Հաջորդ օրը նորից անցնում էր ու արդեն ուշադիր էր մարդկանց, իրերի ու առավել ուշադիր աղբարկղերի հանդեպ:
Անցել էր ևս հինգ տարի: Նա արդեն երեսունհինգ տարեկան էր: Ու աղբարկղերի հանդեպ հետաքրքրությունը պարզել էր, որ մարդիկ մռայլ են ու անմիտ:Անմտության մեջ է այդ մռայլությունը: Ու ինչքան էլ զարմանալի է, նա գտավ իր փրկությունը հենց աղբարկղերի մեջ: Չէ,աղբ հավաքող չէր ու ոչ էլ մուրացիկ: Նա աղբարկղներից հավաքեց այն, ինչ դեն էին նետում անմիտ մարդիկ ու հիմա օդապարիկ էր սարքել, որը վերարկուի նման սև չէր, ուներ գույներ ու ավելին`  բարձրանում էր դեպի երկինք, դեպի նպատակը:
Սևազգեստ տղամարդը օդապարիկի մեջ էր: 

Թամարա Ստեփանյան, 10-րդ դասարան:



*************************************************************************************************


Հիշում եմ 


Հիշում եմ ձմռան այդ տխուր երեկոն փարվել էր հոգուս...


Ցրտաշունչ քամին ինձ պարի էր հրավիրում, չգիտեմ ինչպես, բայց գիտեր, գիտեր, որ պարել եմ ուզում: Բեմահարթակը պատրաստ էր, իսկ հանդիսատեսը կորել էր արևի շողերի հետ: Օգտվելով դատարկ փողոցներից՝ ընդունեցի քամու գայթակղիչ հրավերքը ու ակամայից սկսեցի պարել: Հափշտակված հնչյուններով` քայլերս ինձ հասցրեց մեղեդու սկզբնաղբյուրին: Իմ առջև բացվեց մեկ ուրիշի բեմադրվող պարը: Նստելով դատարկ նստարաններից մեկին` ես դարձա միակ հանդիսատեսը: Նրա մերկ ոտքերը կարծես ձուլվել էին սառցե բեմահարթակին, իսկ ցնցոտիները գրեթե չեին ծածկում մերկ մարմինը, հայացքը հառած էր պարզ երկնքում միակ փայլող աստղին, իսկ ցրտից ճաքճքված այտին սառցե արցունքն էր շողում: Ահա հենց այդ արցունքի մեջ ես գտա իմ ու նրա տխուր պատմությունը, հետևելով նրա հայացքին` աչքերս հառեցի միևնույն աստղին ու հասկացա, որ դու ինձ հետ ես, դու հավետ իմն ես....



Մարիամ Ենգիբարյան, 12-3 դասարան:

0 comments:

Post a Comment

 
© 2013 Հեռադիտակ | Designed by Making Different | Provided by All Tech Buzz | Powered by Blogger | Edited By Logic