Saturday, November 30, 2013

Նամուսով աղջիկ չի լինում

1 comments
Ներկայացնում է Աննա Գսպոյանը,
Ավագ դպրոց-վարժարանի 11-րդ դասարան:

1

Իսկ ու՞ր է բարոյականության և անբարոյականության աննշմարելի սահմանը, մի գուցե գոյություն չունի՞:
Երբ հասարակությունը ընդունում է օրենքներ, որոնք դառնում են Աստվածաշնչի պատվիրանների նման սրբազան ու մի քիչ էլ վերացական, ի հայտ են գալիս նրանք, ովքեր պետք է դեմ գնային հասարակությանը, խախտեին նրա ստեղծած օրենքները՝ նախասահմանվածը ավարտին հասցնելու համար: Եվ քանի դեռ գոյություն ունեն հասարակության օրենքները, գոյություն կունենան նաև «անբարոյականները»:
Ասում են՝ չբացահայտված գողը գող չէ, այդպես էլ ասպարեզ դուրս չելած անբարոյականը, բարոյականության շվաքի տակ կուչ գալով, հասարակության կողմից բարոյական է համարվում:
Դարեր ի վեր կնոջ բարոյականության չափորոշիչները միշտ էլ խիստ ու դաժան են եղել: Երբ հետ հայացք ենք գցում, ապշում ենք այդ բարոյականությունը ամրագրող չափանիշների անհեթեթության վրա, որոնք որքան էլ հնում են գոյություն ունեցել, մինչև այսօր էլ պահպանում են իրենց կմախքը: Գուցե բարոյական է այն կինը, ում թաղամասի տատիկերը իր մասին վատը չեն խոսում, այլ մտածում են, որ «նամուսով» աղջիկ է. Նամուսով աղջիկ չի լինում:
Արդյո՞ք անբարոյականը միայն մարմնավաճառուհին է, ամուսնու գլխին կոտոշներ աճեցնողը և չափազանց կարճ կիսաշրջազգեստ հագնող կինը, ամենևին ո՛չ: Անբարոյական է նաև այն կինը, ով տուրք է տվել իր զգացմունքներին և մտովի համարձակվել անցնել անբարոյականության և բարոյականության՝ մարդկանց կողմից հորինված չարաբաստիկ սահմանը. Անբարոյականությունը անբարոյականություն է՝ լինի դա հոգևոր, թե ֆիզիկական:


2


Մարսելն ու Ժանինը միասին էին արդեն քսան տարի, բայց տարիները ոչինչ չէին նշանակում, որովհետև Ժանինին թվում էր, թե դեռ երեկ էր, որ տատանվում էր ազատ կյանքի ու ամուսնության միջև, դեռ երեկ էր, որ անձկությամբ մտածում էր այս օրվա մասին, երբ ինքը գուցե կծերանար միայնակ: Ոչ, ինքը մենակ չէր: Ժանինը ձիգ կապանքներով կապվել էր ամուսնուն, ով անընդհատ զգացնել էր տալիս, որ իր գոյության իմաստը տեսնում է կնոջ մեջ:
Ժանինը Արևելքից էր և կրում էր Արևելքի ժողովրդի քաղաքակրթությանը բնորոշ բարքերն ու սովորույթները: Թեև Ժանինը ամուսնացել էր և իր կյանքի քսան տարիները անց էր կացրել Ֆրանսիացու՝ այլ քաղաքակրթության և մտածելակերպի տեր անձնավորության հետ, սակայն ամենևին չէր փոխվել և չէր մոռացել այն դասերն ու խրատները, որոնք հասցրել էր յուրացնել Արևելքում՝ դառնալով հասարակության «լիարժեք» անդամ:
Անհատը կամաց-կամաց սկսում է ընտելանալ այն հասարակության բարքերին ու սովորույթներին, որտեղ ներգրավված է: Ըստ Քամյուի՝ հասարակությունը այնքան կաղապարված ու ճնշող է, որ երբ համարձակվում ես դուրս պրծնել նրա կապանքներից, մեխանիկորեն սկսում ես ինքդ քեզ մեղադրել դավաճանության և, որ ամենասարսափելին է, անբարոյականության մեջ: Այս երևույթը նման է մի աղանդավորական շարժման. երբ անդամակցում ես իրենց հավավատացյալ կարգող անհատների շարքերը, ստիպված սկսում ես լինել այնպիսին, ինչպիսին նրանք են: Այդ ամբողջ ժամանակահատվածում նրանք քո ուղեղը լցնում են սին հավատալիքներով և սպառնում քեզ Սուրբ գրքի անունով: Երբ գալիս է այն պահը, որ շնչահեղձ ես լինում նրանց ահաբեկումներից, որոնք քեզ շարունակ դրդում էին լինել հավատարիմ, հնազանդ, ներող, կամեցող, պատասխանատու և պարտաճանաչ տասանորդը վճարելու դեպքում, պարզապես վախենում ես թողնել «հավատքը», քանի որ քո մտքում շարունակ պտտվում են դժոխքի կրակներում մեղսավորների հոգիները տապակվելու և դրախտի եդեմական մարգագետիններում հավիտենական կյանք ունենալու սին պատկերացումները: Դու վախենում ես դուրս պրծնել այդ հասարակությունից և մերժել նրանց կարգերը, քանի որ այդ անելու դեպքում դու ինքդ քեզ կհամարես դավաճան և անբարոյական:
Ժանինը այդքան տարի հետևում էր ամուսնուն և գոհ էր՝ իմանալով, որ ինչ-որ մեկը իր կարիքն ունի: Ամուսինն իրեն ուրիշ ուրախություն չէր էլ պարգևում, բացի այն գիտակցությունից, որ ինքը պետք է: Անտարակույս, նրանք չէին սիրում միմյանց, դա սեր չէր, այլ կապվածություն, կարիք, նույնիսկ պարտավորություն միմյանց հանդեպ, մինչև կյանքների վերջը միասին լինելու երդում:
Բայց այդքան տարիների կնոջ բարոյական սանղակը մի վայրկյանում զրոյացավ, երբ նա ձգվեց դեպի ազատությունը: Կինը երջանիկ չէր և այդպես էլ մեռնելու էր՝ առանց ազատվելու կապանքներից: Կինը հասկացել էր, որ արդեն քսան տարի է, ինչ քարշ է տալիս անազատության բեռը, որը թոթափելու համար մաքառում էր: Կինը սենյակի դուռը կամացուկ բացելուց և անթափանց խավարի մեջ նետվելուց հետո սրտի խորքում զգաց, որ իր արարքը անբարոյականություն էր, քանի որ Արևելքի ժողովրդի մեջ ընդունված չի, որ կինը անապատի օդը շնչելու համար գիշերով դուրս գա տանից: Թեև ժանինը մարմնով անբարոյականություն չգործեց, բայց իր անաղարտ հոգին նա խզբզեց իր հոգևոր դավաճանությամբ: Կինը վազում էր մթության մեջ, կիսով չափ կուրացած: Նրան թվում էր, թե մի ահարկու ուժ իր վերևից գլխապտույտ քաշում, տանում է երկինքը: Ցուրտը, որ արդեն կուլ էր տվել գիշերը, սողոսկել էր նաև նրա նուրբ ու անպաշտպան մարմնի մեջ՝ այրելով թոքերն ու ապտակելով այտերը: Քիչ հետո անտանելի մի քաղցրությամբ գիշերվա հորձանուտը պարուրեց Ժանինին, խորտակեց ցուրտը և նույն վայրկյանին ողջ երկինքը մեկնվեց սառը հողին փռված կնոջ գլխավերևում:
Քամյուն ամենևին չի ներկայացրել այնպիսի կնոջ, ով դասական անառակության օրինակ է: Կինը, ում Քամյուն ներկայացնում է, անառակ էր իր «ես»-ի առաջ, քանի որ ֆրանսիացու համար գիշերով անապատի թարմ օդը շնչելը անբարոյականություն չէ: Ժանինը իրեն անառակ էր համարում, քանի որ իր արարքը դեմ էր այն հասարակության բարքերին, որտեղ նա ապրել և սովորել էր լինել Նամուսով աղջիկ:
Լիակատար ազատություն լինել չի կարող, որովհետև, մարդը ազատության ձգտելով՝ խախտում է հասարակության օրենքները և հայտնվում ֆիզիկական անազության մեջ՝ բանտում:




Էսսեն ստեղծվել է Ալբեր Քամյուի «Անառակ կինը» պատմվածքի հիման վրա

Մեր շրջանավարտները ծառայում են Արցախի Պաշտպանության բանակում

0 comments
«Մխիթար Սեբաստացի» կրթահամալիրի շրջանավարտները համալրում են ոչ միայն բարձրագույն կրթություն տվող այս կամ այն ուսումնական հաստատությունները, այլև չեն խուսափում իրենց պարտքը կատարելուց հայրենիքի հանդեպ: Ռազմիկ Պետրոսյանին, կարծում եմ, ներկայացնելու կարիք չկա: Այժմ նա Արցախի Պաշտպանության բանակի սերժանտ է և ծառայում է որպես կապի ջոկի հրամանատար: Երեկ Ռազմիկը հերթական անգամ այցելել էր մեզ: Նրա հետ ունեցած մտերիմիկ առանձնազրույցով փորձեցի հասկանալ զինվորական ծառայությունից հաճախակի արձակուրդ գալու պատճառներն ու նրա վերաբերմունքը ծառայությանն ընդհանրապես:

Ա.Զ - Ռազմիկ ջան, կասե՞ս, թե ինչ առիթով ես կրկին արձակուրդ եկել: 

Ռ.Պ - Սիրով: Մեր զորամասում գործում է «Հայ ասպետ» ինտելեկտուալ խաղի խմբակը, որի մեջ ընդգրկված եմ նաև ես: Արցախում հաղթելով համաբանակային առաջնությունը, մեր խումբը երկու շաբաթ առաջ եկավ Երևան, մասնակցեց Հայաստանի զորամասերից հաղթանակած խմբերի 1/4 եզրափակիչ փուլին և հաղթեց: Այսօր տեղի կունենա 1/2 եզրափակիչը և համոզված ենք, որ այս անգամ ևս մենք հաղթելու ենք (երեկ նրանք փայլուն հաղթանակ են տարել - Ա.Զ): Այս խաղում նման հաջողություն ունենալու համար ես հատկապես շնորհակալ եմ կրթահամալիրի իմ բոլոր ուսուցիչներին, որոց մոտ առիթ ու պատիվ են ունեցել ուսանելու: 

Ա. Զ - Մի քիչ կպատմես քո բանակային կյանքից: 

Ռ. Պ - Զինվորական ծառայության մեկնել եմ 2012 թ. դեկտեմբերի 12-ին: Նախ Արտաշատի կապավորական գումարտակում անցել եմ վեցամսյա դասընթաց, ստացել եմ կապավորական ջոկի հրամանատար՝ սերժանտի կոչում: Ներկայումս ծառայում եմ Արցախի Պաշտպանության բանակում: Մինչ ծառայության մեկնելն իմ՝ բանակի մասին ունեցած պատկերացումները խիստ տարբերվում էին ներկայիս իրականությունից: Բանակը իսկական կյանքի դպրոց է տղաների համար, ճանապարհ, որ, իմ կարծիքով, պետք է անցնի յուրաքանչյուր հայ տղա: Այստեղ ձեռք ես բերում մի շարք հմտություններ, որոնք անհնարին է այլ միջավայրում սովորել ու ստանալ: Պատահական չէ, որ բանակում ձեռք բերած ընկերներին ամբողջ կյանքում չես մոռանում, կամ բնավորության այն գծերը, որ դաստիարակվում են բանակում՝ համառություն, պատասխանատվություն, ընկերասիրություն, նվիրում գործին ու գաղափարին, հետագայում մեծ դեր են խաղում քո կյանքում, որպես մարդ ու մասնագետ կայանալու գործընթացում: 

Ա. Զ. - Բանակում հիգիենայի ու սննդի պայմաները հիմա ինչպիսին են: 

Ռ. Պ - Եթե համեմատելու լինենք սրանից տասը տարի առաջվա հետ, երբ դուք էիք ծառայում, ապա կարող եմ ասել, որ սնունդը անհամեմատ բարելավվել է: Ավելացել են թե՛ սննդի տեսականին, թե՛ որակը: Հիգիենայի առումով, ասեմ, որ մենք օրվա մեջ երեք անգամ ազատ ժամանակ ունենք սեփական հիգիենայով զբաղվելու համար, մի բան, որ նույնիսկ սովորական՝ քաղաքացիական կյանքում ոչ միշտ ես ժամանակ ունենում անելու: Շատ բան կախված է նաև մարդուց, նրա տեսակից: 

Ա Զ. - Իսկ ինչ կասես այն երիտասարդներին, ովքեր խուսափում են բանակից: 

Ռ. Պ. - Իմ կարծիքով, դա ամոթ է: Բանակում ծառայությունը պատիվ է բերում տղային: Ինչպես նշեցի, իմ պատկերացումները բանակի մասին մինչև ծառայության մեկները կտրականապես տարբերվում էին ներկայիս տեսակետից: Հայոց բանակում արժե և յուրաքանչյուրիս պարտքն է ծառայել: 

Ա. Զ. – Շնորհակալ եմ, Ռազմիկ ջան: Քեզ հաղթանակ եմ մաղթում վաղվա խաղում և խաղաղ ու արժանապատիվ ծառայություն:

Զրույցը վարեց Արտակ Զարգարյանը






Tuesday, November 26, 2013

Մեր հասարակության խնդիրների շուրջ

0 comments
Ներկայացնում է Եվա Մարկոսյանը,
Ավագ դպրոց-վարժարանի 10-րդ դասարան:

Wednesday, November 20, 2013

Երբ մարդիկ չեն տարբերվում խոզերից

0 comments
Ջորջ Օրվելի «Անասնաֆերմա» -ն ընթերցելուց հետո:

Ներկայացնում է Աննա Գսպոյանը,
Ավագ դպրոց-վարժարանի 11-րդ դասարան:

Monday, November 18, 2013

Ընթերցելով Ա. Քամյուի «Օտարը»

0 comments
Ներկայացնում է Թամարա Ստեփանյանը,
Ավագ դպրոց-վարժարանի 11-րդ դասարան:

Sunday, November 17, 2013

Ինչպե՞ս ընտրել ապագա մասնագիտություն

0 comments
Ներկայացնում է Նելլի Հարությունյանը,
Ավագ դպրոց վարժարանի 10-րդ դասարան:

Մարկես «Սերը ժանտախտի օրերին». հատվածներ

0 comments

1.      Մենք իմաստություն ենք ձեռք բերում այն ժամանակ, երբ դա այլևս ոչ մի բանի պետք չէ:

Դիարբեքիրում անցկացվում են հայերենի ուսուցման դասընթացներ

0 comments
Դիարբեքիրում արդեն 2 տարի է, ինչ անցկացվում են հայերենի լեզվի ուսուցման դասընթացներ: Ըստ թուրքական «T24» լրատվական կայքի` դասընթացը կազմակերպվել է Դիարբեքիրի Սուրի քաղաքապետարանի կողմից: Մինչ այս պահը դասընթացն ավարտել է 67 հոգի:

Saturday, November 16, 2013

Սովորել արժևորել լռությունը...

2 comments
Ներկայացնում է Սոնա Գրիգորյանը,
Ավագ դպրոց-վարժարանի 10-րդ դասարան:

Friday, November 15, 2013

Մեզ գրում են Հունաստանից

0 comments
Сейчас, благодаря моим друзям в Армении и в частности сотруднику образовательного комплекса «Մխիթար Սեբաստացի», у меня под рукой оригинал этой главы.

Thursday, November 14, 2013

Monday, November 11, 2013

Իմ երազանքների քաղաքը

0 comments
Ներկայացնում է Մերի Թելունցը,
Ավագ դպրոց-վարժարանի 10-րդ դասարան:

Thursday, November 7, 2013

Private car ownership problem

0 comments
Private care ownership has grown dramatically in recent years. This has led to a rise in traffic congestion.
What could governments and individuals do to reduce congestion?

Teenagers and their problems

0 comments
Teenagers aren’t children. They are half- adults. People from age thirTEEN to age nineteen are called TEENagers. This age is one of the most important levels of your whole life. At this age you start to understand everything better, start to think about your future and you learn every moment. This is your first step to adult world. I am teenager too. Every teen has her/his own problems, but there are some, which are the same for all teenagers. One of this is problem with parents. In this age you start to be misunderstood by your parents, because you think different and they want to lead you to the right way. But sometimes they can’t really understand your way of thinking and everything mixes at that time. Teenagers must listen to their parents’ advice, and then decide what to do. The second problem is having real friends. Now the minority of teenagers can be real friends for us. You should find a teenager like you and pal with him/her. And another problem is deciding your future profession. It is very important problem, and you should solve it in time. For instance, I decided to become a philologist. And I take part in English speaking club’s activity; it helps me to cultivate my English knowledge. Every teenager must work on his future profession since childhood.

Nevertheless the most agreeable age is when you are a teenager. Your peers understand you, you become happier and you enjoy the life. I’m happy, as I’m teenager now.

Nelly Harutyunyan
High school

Why do people tell lies? / Ինչո՞ւ են մարդիկ ստում

0 comments
Ներկայացնում է Նելլի Հարությունյանը,
Ավագ դպրոց-վարժարանի 10-րդ դասարան:

Wednesday, November 6, 2013

2014-ին Թուրքիան ավելացնելու է կրթաթոշակ ստացող օտարերկրյա քաղաքացիների թիվը

0 comments
Թուրքիայի բարձրագույն ուսումնական հաստատություններում կրթաթոշակով ուսանելու ցանկություն հայտնած երիտասարդների թիվն ավելացել է:
Այս մասին հայտնող թուրքական «Միլլիյեթ» պարբերականն ուշագրավ է համարում այն փաստը, որ առաջին անգամ նման ցանկությամբ դիմել են Հայաստանի (2), Իսրայելի (11) և ԱՄՆ-ի (2) քաղաքացիություն ունեցող երիտասարդներ:
Համացանցի միջոցով այս տարվա ընթացքում Թուրքիայի կրթության նախարարությունն արդեն ստացել է 140 հազար դիմում 150 պետությունից: Դիմումատուների մեծ մասը միջինասիական և մերձավորարևելյան երկրներից են: Այս տարի ամենաշատ ուսանողական թոշակներ են տրվել Աֆղանստանի, Ադրբեջանի, Սիրիայի, Կոսովոյի, Պաղեստինի, Իրաքի քաղաքացիություն ունեցող ուսանողների:
2013 թվականին կրթաթոշակ է հատկացվում Թուրքիայում կրթություն ստացող 4.000 օտարեկրացիների: Փոխվարչապետ Բեքիր Բոզդաղի հրահանգով նածատեսվում է 2014 թվականին այդ թիվը հասցնել 5.000-ի:

Աղբյուրը՝ Ermenihaber.am

Tuesday, November 5, 2013

Ի՞նչ է կյանքը

0 comments
Ներկայացնում Նելլի Հարությունյանը,
Ավագ դպրոց-վարժարանի 10-րդ դասարան:

Saturday, November 2, 2013

Սարտերի չհասկացված Հայաստանը

0 comments
1950-ականներից, իսկ ավելի ստույգ` Ստալինի մահից և անհատի պաշտամունքը դատապարտող կուսակցության համագումարից հետո Խորհրդային Միությունում վրա հասավ, այսպես կոչված, ձնհալի շրջանը, որն իր սահմանափակ դրսևորումներով հանդերձ` էական անդրադարձ ունեցավ հատկապես երկրի մշակութային միջավայրի վրա, ինչպես նաև պատեհություն ստեղծեց փոքր-ինչ ճեղքելու Արևմուտքից տարանջատող «երկաթե վարագույրը»: Դա, առաջին հերթին, թելադրված էր ոչ այնքան արևելյան

Հովհաննես Թումանյանի նամակը Ավետիք Իսահակյանին

0 comments
«…Ես չեմ ուզում և չեմ կարող երկար ու բարակ գրել մեր երկրից, թեև դու հարցնում ես: Կարճ ասեմ՝ մենք թե դրսից, թե ներսից քանդեցինք մեր երկիրը: Գլխավորապես մենք: Մենք եմ ասում, և սրա մեջն է ճշմարտությունը: Մի մասը խանգարող սրիկաներ, մի մասը գողեր ու ավազակներ, մի մասը ապիկար թշվառականներ, և չերևաց մի բազմություն, գոնե մի խմբակ, որ վերածնվող շունչն ու բարոյական կարողությունը հայտնաբերեր: Էսքան աղետների ու պարտությունների մեջ ոչ մի մեղավոր չերևաց, ոչ ոք ոչ պատասխանատվության կանչվեց, ոչ պատասխան տվեց: Եվ շարունակվում է. այժմ էլ նույն մարդիկը նույն ճանապարհներով… Եվ ոչ մեկը գոնե անձնասպան չեղավ, որ ապացուցեր, որ գոնե ամոթ ու խղճմտանք կա այս մարդկանց մեջ: Բայց ես ինչ եմ ասում-չկարողացան գոնե վշտանալ կամ վշտացած երևալ»: 

Աղբյուրը՝ 168 ժամ
 
© 2013 Հեռադիտակ | Designed by Making Different | Provided by All Tech Buzz | Powered by Blogger | Edited By Logic