Wednesday, March 19, 2014

Ժան-Պոլ Սարտր | Ինչո՞ւ գրել

1 comments
Հատված «Ի՞նչ է գրականությունը» էսսեից:

Գրել` նշանակում է քողազերծել աշխարհն ու միաժամանակ այն առաջակել որպես պարտականություն ընթերցասերի մեծահոգությանը: Գրել` ասել է թե դիմել այլոց գիտակցությանը` ընդունելու էականը որպես էության ամբողջություն: Գրել` նշանակում է ցանկանալ

Monday, March 17, 2014

Ամբոխը դեռ ժողովուրդ չէ

1 comments
Սոնա Գրիգորյան,
Ավագ դպրոց-վարժարանի 10-րդ դասարան:

Ժողովուրդը մարդու հոգնակի ձևն է, իսկ մարդը բանական կենդանի է։ Ինչպես և բառերի մի կույտ չի կարող նախադասություն կոչվել առանց բայի, այնպես էլ ամբոխը չի կարող ժողովուրդ կոչվել առանց բանական մարդկանց։

Ճամպրուկային տրամադրություն. կարգավիճակ, թե՞ ապրելակերպ

0 comments
Դավիթ Կիրակոսյան, 
Ավագ դպրոց վարժարանի 10-րդ դասարան: 

Այսօրվա իրականության պահանջներից ելնելով, թե մոդային տուրք տալով՝ շատ հաճախ կարող ես լսել հետևյալ արտահայտությունը. «Էս երկիրը ապրելու տեղ չէ` թողնելու եմ, գնամ»: Իհարկե, ցավալի է այն փաստը, որ մեր ազգաբնակչության մեծ մասը հենց այդպես էլ անում է:

Saturday, March 15, 2014

Մի բան էլ ասեմ ու վերջ

1 comments
Աննա Գսպոյան,
Ավագ դպրոց-վարժարանի 11-րդ դասարան:

Friday, March 14, 2014

Դամոկլյան սուրը լեզվաբանական աճպարարության տեսքով

0 comments
«...Իրադարձությունների ժամանակակիցն անգամ լինելով՝ դժվար ես ըմբռնում, թե  ինչու, եթե օտարի բռունցքում չենք, ապա պարտադիր յուրայինի կրունկի տակ: Հնարավոր է, որ հենց այս խայտառակությունը չհանդուրժելու համար է, որ մեզ անընդհատ դուրս է ձգում՝ Էմիգրացիա, բողոք կամ պատերազմ: Եվ իսկապես, իսկ ինչ է փոխարենը՝ անազատություն, հնազանդություն եւ իբրեւ արդյունք՝ այլասերում՝ եռագույնիդ շվաքի, հիմնիդ մեղեդու ու մտածողությանդ կաղապարների ծանրության տակ: Սուտ է, հայոց պետականությունը դեռ չի վերականգվել, քանզի բանտը չի կարող նույնանալ պետականությանը...»:
Տիգրան Հայրապետյան 13.01.98:

Thursday, March 13, 2014

Դատ / Սադեղ Չուբաք

0 comments
Կառապանի ձին ընկել էր մի լայն առվի մեջ։ Առջևի ոտքի սրունքն ու ծնկոսկրը ջարդվել էին։ Հինա դրած կաշվի տակից ակնհայտ երևում էր արյունոտված սրունքի ջարդված ու տեղաշարժված ոսկորը։ Առջևի մյուս ոտքի ծնկահոդը ամբողջովին պոկվել էր հանգուցակապից և կախվել էր մի քանի երակներից ու ջլերից, որոնք մինչ այդ չէին կորցրել իրենց հավատարմությունը մարմնի նկատմամբ։

Անհատականությո՞ւն

0 comments
Նա աշխատում էր, ստեղծում, գյուտեր անում: Մարդիկ սիրում էին նրան և պատրաստ էին ամեն ինչ անելու նրա համար: Հանրաճանաչ էր՝ ինքն էլ չգիտեր, թե որքան: Եվ ոչ մի հատուկ բան չէր արել դրա համար:
Մի օր մեռավ՝ բնական, նորմալ, մարդ տեսակին հատուկ մահով: Եվ այդ
«քայլով» ավելի հայտնի դարձավ: Սկսեցին ավելի շատ կարդալ, գիտական թեզեր գրել նրա մասին, ուսումնասիրել նրան: Ողբում էին անծանոթները, և այդ օրը սգի օր հայտարարվեց: Մինչ այսօր էլ հիշում են…

Wednesday, March 12, 2014

Շախմատը և գրականությունը

1 comments
«Շախմատիստը շատ կախյալ էակ է: Եթե կյանքում ինչ-որ բան այնպես չէ, հասկանալի է, որ հնարավոր չէ լավ խաղալ: Եթե շուրջդ ինչ-որ բան քանդվում է, փոքրիկ ֆիգուրները տեղաշարժելը կարող է անհեթեթ թվալ. դու նստած մի դաշտից մյուսն ես շարժում զինվորին, մինչդեռ ինչ-որ տեղ կատարվում են սարսափելի ու վտանգավոր բաներ»:

Լևոն  Արոնյան

Tuesday, March 11, 2014

Լավ քաղաքացի, վատ քաղաքացի

0 comments
Սյուզի Թադևոսյան,
Ավագ դպրոց-վարժարանի 11-րդ դասարան:

Տեսնես, որ լեզու ու կարողություն ունենաիր արտահայտվելու, ինչ կասեիր իմ, նրա ու քո յուրաքանչյուր քաղաքացու մասին: Երևի

Monday, March 10, 2014

Լավ քաղաքացի, վատ քաղաքացի

1 comments
Էլեն Ավանեսյան, 
Ավագ դպրոց-վարժարանի 11-րդ դասարան: 


Երբևէ մտածե՞լ եք լավ քաղաքացի լինելու մասին: Իսկ ինքներդ ձեզ համարու՞մ եք լավ քաղաքացի:

Վախկոտ ու ինքնավստահ

0 comments
Սոնա Գրիգորյան,
Ավագ դպրոց-վարժարանի 10-րդ դասարան:

Վախկոտ մարդն ինչքան էլ խելացի լինի, չի կարող հասնել հաջողության, եթե ինքնվստահ չէ...
Ինքնավստահությունն ու վախն իրար հակադիր լինելով` միմյանց կապվում են բոլոր հարցերում, և

Sunday, March 9, 2014

Թուրքիայում առաջին անգամ մասնավոր հեռուստաալիքով կցուցադրվի հայերեն երգ

1 comments
Ստամբուլահայ երգչուհի Էրլին Թոմաօղլուի «Ձյունի փաթիլ» կոչվող հայալեզու տեսահոլովակը այսօր կցուցադրվի թուրքական մասնավոր «Kral Tv» հեռուստաալիքով:

Saturday, March 8, 2014

Մահվան մյուս երեսը / Գաբրիել Գարսիա Մարկես

0 comments
Գաբրիել Գարսիա Մարկեսը հիսուներկու տարեկան էր, երբ 1979-ին, հայերենով, լույս տեսավ նրա «Հարյուր տարվա մենություն» վեպը. Հայաստանում ընդունելությունն այնքան ջերմ էր, որ ներվեց թարգմանչիս՝ երրորդ լեզվի միջնորդությանը դիմելու մեղանչումը: Հետո էլի մեղանչում եղավ, և «Նահապետի աշունը» հայացավ: Ու այսօր, նրա ութսունամյակի օրերին, ես երրորդ, թերևս վերջին մեղանչումն եմ գործում՝ հայերենի վերածելով ահա այս պատմվածքը, որ, համոզված եմ, նա պարզապես խլել է սարսափելի հիվանդության ճանկերից: Եվ թող փրկի նրան Աստված:


Ռուբեն Հովսեփյան

Wednesday, March 5, 2014

Այլընտրանք/

0 comments
Իմ Դարավոր Թշնամուն
Բարեվ:
Ասում են մենք դարավոր թշնամիներ ենք:
Ասում են, որ պետք է ատենք իրար:
Ասում են, որ դուք սպանել եք մերոնց ու մերոնք ձերոնց:
Ասում են, որ մերոնք հերոսներ են՝պաշտպանել են մեզ:
Ասում են թե դիրքերում էլի զինվոր եք սպանել:
Ոչ միայն ասում են, նաեվ հայհոյում:
Ասում են, որ ձրիակեր եք,մեր հողում եք ապրում:
Ասում են,որ.....
Ձեզ էլ են ասում:
Դուք մերոնց,մեք ձերոնց:
Ասել են  նամակ գրեմ թշնամուս:
Բարեվ իմ դարավոր թշնամի:
Facebook
New message +1
Хасан Хайдаров: привет Tом  джан :)
Tamlime: привет Хасан джан ))
Хасан Хайдаров: как у тебя дела дорогая ?
Tamlime: отлично у тебя как??что нового в азербайджане???
Хасан Хайдаров: typing...

Աղբյուրը՝ tamlime.wordpress.com

Բուլդոգ / Արթուր Միլլեր

0 comments
Տղան մի փոքրիկ հայտարարություն տեսավ լրագրում. «Բուլդոգի սև, բծավոր թուլաներ, յուրաքանչյուրը երեք դոլար»: Նա մի տաս դոլար կանխիկ գումար ուներ իր մոտ, որ վաստակել էր տան ներկարարական աշխատանքներից. իսկ ահա շուն նրանք

Նվաճողը /Քնյութ Համսուն

0 comments
Երիտասարդ մարդկանց մի խումբ թիավարում էր դեպի կղզին։ Հաղթանդամ ու ջահել պարոններից մեկը նավակի մեջ ոտքի կանգնեց ու սկսեց բանաստեղծություն արտասանել։ Տիկնայք ուշադիր լսում էին։ Սակայն նրանցից ամենաերիտասարդի՝ լուսե ծամերով ու խոսուն դիմագծերով կենսուրախ մի կին, աչքունքով հետևում էր թիավար պատանուն և մյուսների թիկունքից ժպտում նրան։ Նկատելով՝ պարոնն սկսեց ավելի բարձրաձայն արտասանել, իսկ դեմքը շառագունեց։ Մեկ էլ հանկարծակի լռեց, ապա շրջվելով դեպի անուշադիր գեղեցկուհին` ասաց.

Tuesday, March 4, 2014

Մեզնից հեռացող սիրո մասին

0 comments
Հարություն Հարությունյան,
Գրող, հրապարակախոսո, հասարակական գործիչ:

Ե՞րբ են մարդիկ բաժանվում: Ե՞րբ են ամուսինները դիմում ապահարզանի: Ե՞րբ են երեխաները լքում ծնողներին կամ հակառակը: Բոլոր երբ-երի պատասխանը մեկն է՝ երբ պակասում է սերը: Անսեր ընտանիքում խաղաղություն չի լինում: Պարտադրված սեր գոյություն չունի: Նկատե՞լ եք՝ սիրո պտուղը որքան է տարբերվում բռնության կամ պարտադրված կենակցության պտուղից: Համեմատելու եզրեր չկան: Բրուտի կողմից սիրով պատրաստված թեյնիկը թեյնիկ է, իսկ փողի համար անհավես ծեփված կավե գունդը՝ «չայնիկ»: Ամենադառը սուրճը համեղ է, երբ սիրով է պատրաստվում, սիրով քաշած օղին երբեք չի «գժվացնում»:
Սերը աստվածային պարգև է, և երբ սերը մարում է, նրա տեղը զբաղեցնում են ատելությունը, արհամարհանքն ու դավաճանությունը: Երբ չկա սեր, հոգին խռովում է, հաճախ չարանում, ատելությունից դառնանում: Մարդը մեկ անգամ է ծնվում և ուզում է երջանիկ ապրել, իսկ երջանկությունը հնարավոր է միայն սիրո առկայության դեպքում:
Սերը ոչ միայն խաղաղություն է, այլև խաղաղության համար է: Սերը սերվում է անկախությունից, քանզի անկախությունը սեր է: Սիրո բույնը ընտանիքն է, ծնողքը, հայրենիքը, ոստանը՝ որտեղ արմատներդ են: Սիրո կռվում պարտություն չի լինում, իսկ երբ սեր չկա, պարտությունն անխուսափելի է:
Արցախյան ազատամարտը սիրո կռիվ էր: Բոլորի, ովքեր մեկնում էին ռազմաճակատ, սրտներում հայրենիքի սերը կար: Բոլորը, ովքեր պայքարում էին անկախության համար, պայքարում էին երկրի հանդեպ տածած սիրո, երջանիկ ապրելու համար: Սերը զնդաններում էլ սեր է, քարանձավում էլ, մարտի դաշտում էլ:

Աղբյուրը՝ Հարություն Հարությունյանի "Facebook" - յան էջ:

Ալան Դալեսի ժողովուրդների կործանման մեծագույն ողբերգության[1] ծրագիրը[2]

0 comments
Ներկայացվել է Ալան Դալեսի (3) կողմից՝ ԱՄՆ Սենատի Միջազգային հարաբերությունների խորհրդի 1945 թվականի գաղտնի ժողովներից մեկի ժամանակ, որտեղ ներկա էին ԱՄՆ փոխնախագահ Հ. Տրումենը, ֆինանսների նախարար Հ. Մորգենթաուն, Բ. Բարուխը:

Monday, March 3, 2014

Նամակ «դարավոր թշնամուս»

0 comments
Երկու ձեռք, երկու ոտք, քիթ, բերան, երկու աչք, մազեր, հոնքեր, թարթիչներ… Բոլոր մարդիկ էլ նման են իրար: Եվ այս «իրար նմանները» խմբավորվում են, ներառվում ինչ-որ խմբերի մեջ: Դրանցից է, օրինակ, ազգ կոչվող խումբը:
 Ազգերը ունեն վերաբերմունք, հարաբերություններ մեկ այլ ազգի հետ/նկատմամբ: Պարզ է, պիտի լինի:
Ես հայ եմ (չասեմ՝ սովորական մեկը, բայց նաև չասեմ, որ արտասովորներից կամ գերտարօրինակներից: Մարդ եմ, էլի…): Ազգային պատկանելիությունս ես չեմ ընտրել, բայց ինձ էս կարգավիճակը ինձ շատ հարազատ ու հետաքրքիր է: Եվ դու թուրք ես (ոչ սովորական ու ոչ էլ գերտարօրինակ): Եվ դու էլ (ճիշտ իմ պես) չես ընտրել, թե որ ազգին ես ուզում պատկանել: Չես ընտրել քո ապուպապին, ով անցած դարի կեսից մի քիչ շուտ մի քանի (տասնյակ) հայ կոտորեց: Եվ ես էլ իմ ապուպապին չեմ ընտրել, ով սպանվեց անցած դարում:

Նամակ իմ դարավոր թշնամուն

0 comments
Աննա Գսպոյան, 
Ավագ դպրոց-վարժարանի 11-րդ դասարան:
 
© 2013 Հեռադիտակ | Designed by Making Different | Provided by All Tech Buzz | Powered by Blogger | Edited By Logic