Ներկայացնում է Նելլի Հարությունյանը,
Ավագ դպրոց-վարժարանի 10-րդ դասարան:
- Թուղթն ամեն բան հանդուրժում է:
- Երբեք չես իմանա, թե ինչի պետք կգաս:
- Հուշերը զգեստներից թանկ են:
- Եթե ուզում ես մարդուն ճանաչել ինչպես որ հարկն է, պետք է գոնե մեկ անգամ վիճել նրա հետ: Միայն այդ ժամանակ կարելի է դատել նրա մասին:
- Մարդուն կարող են բոլորը սիրել, բայց և նա մենակ կլինի, եթե մեկը չկա, որի համար նա «աշխարհում բոլորից թանկն է»:
- Աստված ինձ շատ, շատ է տվել՝ և ես արժանի չեմ դրան, ու էլի ամեն օր ինչ-որ բան ես այնպես չեմ անում, ինչպես պետք է: Այդ բոլորի պատճառն այն է, որ իմ մեջ ճշմարիտ հավատ չկա:
- Եթե մարդը վիշտ ունի, եթե նա մենակ է և դժբախտ, լավ կլինի, որ տնից դուրս գա, նա ինքն իր հետ կլինի, մենակ՝ երկնքի, բնության, աստծո հետ:
- Պետք չեն ինձ երկրպագուներ՝ ինձ պետք են ընկերներ, չեմ ուզում, որ հրապուրվեն իմ հաճելի ժպիտով. ուզում եմ, որ ինձ գնահատեն իմ ներքին էությամբ, իմ բնավորությամբ:
- Միթե՞ մեր ծնողները իրենց երիտասարդությունը մոռացել են: Ըստ երևույթին, այո: Երբ մենք կատակ ենք անում, նրանք բոլորը լուրջ են ընդունում, իսկ երբ մեզ համար դա լուրջ է, նրանք ծիծաղում են մեզ վրա:
- Ուզում եմ մահվանից հետո էլ ապրել:
- Ծիծաղիր բոլորի վրա և ոչ մեկի վրա ուշադրություն մի դարձնի: Էգոիստորեն է հնչում, բայց իսկապես դա միակ միջոցն է իր սփոփանքը փնտրող մարդու համար:
- Մենք բոլորս ապրում ենք մի նպատակով՝ լինել երջանիկ, ապրում ենք տարբեր ձևով, բայց և միատեսակ:
- Ծուլությունը կարող է հաճելի թվալ, բայց միայն աշխատանքն է մարդուն բավարարություն տալիս:
- Մաքուր խիղճը եռապատկում է ուժը:
- Այո, ես ուզում եմ «նրա» հետ շատ բաների մասին խոսել, որովհետև միայն իրար գուրգուրելն անիմաստ է: Մեծ վստահություն է պետք, որպեսզի ամեն ինչ պատմենք իրար, իսկ իրար վստահելու գիտակցությունը երկուսիս էլ ավելի զորեղ կդարձնի:
- Ըստ էության երիտասարդությունը ավելի մենակ է, քան ծերությունը:
- Եվ սկսում եմ միջոցներ փնտրել դառնալու այնպիսին, ինչպիսին կուզեի, ինչպիսին կկարողանայի դառնալ, եթե… այո, եթե աշխարհում ուրիշ մարդիկ չլինեին…
0 comments:
Post a Comment