Հնդիկի վիշտը (Լուսաստղի որդին)

Մի անգամ թռչուններն ու գազանները հարցրեցին մի հնդիկ ացտեկի.

— Ինչո՞ւ ես այդքան տխուր։ Ի՞նչ ես ցանկանում։ Խնդրիր, քեզ ամեն ինչ կտանք։

Հնդիկն ասաց.

— Ուզում եմ երջանիկ լինել։

Բուն ասաց.

— Իսկ ի՞նչ է երջանկությունը։ Որևէ ուրիշ բան խնդրիր։

— Ուզում եմ գեղեցիկ լինել։

Բազեն ասաց.

— Ինձ նման գեղեցիկ կլինես։

— Ուզում եմ ուժեղ լինել։

Յագուարը ասաց.

— Ինձ պես ուժեղ կլինես։

— Ուզում եմ խորամանկ լինել։

Աղվեսը ասաց.

— Ինձ նման խորամանկ կլինես։

— Ուզում եմ ճարպկորեն բարձրանալ ծառերի վրա։

Սկյուռը ասաց.

— Ինձ նման ճարպիկ կլինես։

— Ուզում եմ մթության մեջ տեսնել։

Լուսանը ասաց.

— Ինձ նման սրատես կլինես։

— Ուզում եմ առանց հոգնելու քայլել։

Եղջերուն ասաց.

— Ինձ նման դիմացկուն կլինես։

— Ուզում եմ կանխագուշակել հեղեղները...

Սոխակը ասաց.

— Երգովս քեզ կզգուշացնեմ։

— Ուզում եմ ճանաչել բուժիչ խոտերը։

Օձը ասաց.

— Օ, ես կսովորեցնեմ քեզ, չէ որ ես բոլոր խոտերի հատկությունները գիտեմ։

Այդպես նա ստացավ ամենը, ինչ ցանկանում էր, բացի երջանկությունից

Բայց բուն ասաց.

— Շուտով հնդիկը շատ բան կիմանա ու կկարողանա։

Իսկ Չաչալակա թռչունը ճչաց.

— Եվ այն ժամանակ նա այլևս չի տխրի։

Աղբյուրը՝  Հնդիկի վիշտը (Լուսաստղի որդին)