Թարգմանություն
Իրական պատմություն
Հունվարյան մի ցուրտ առավոտ մի մարդ նստեց Վաշինգտոնի մետրոյի կայարաններից մեկում և սկսեց ջութակ նվագել: Քառասունհինգ րոպեի ընթացքում նա նվագեց վեց հատված Բախի ստեղծագործություններից: Բանուկ ժամ էր, և հաշվեցին, որ այդ ժամին 1100 մարդ է անցնում այդտեղով: Նրանցից շատերը աշխատանքի էին շտապում՝ աշխատանքի ճանապարհին էին: Երեք րոպե անց միջին տարիքի մի մարդ նկատեց նվագողին: Նա սկսեց դանդաղ քայլել, հետո մի քանի վայրկյան կանգնեց: Այնուհետև, հիշելով իր ծրագրերի մասին, շտապեց: Մեկ րոպե անց ջութակահարը իր առաջին դոլլորը վաստակեց: Կինը գցեց գումարը և առանց կանգ առնելու շարունակեց իր ճանապարհը: Մի քանի րոպե անց ինչ-որ մեկը հենվեց պատին նրան լսելու համար, բայց շուտով նայեց ժամացույցին և սկսեց կրկին քայլել:
Պարզ է, որ նա ուշանում էր աշխատանքից:
Նա, ով ամենաշատը ուշադրություն դարձրեց, երեք տարեկան մի տղա էր: Մայրը քաշեց նրա թևից, շտապեց, բայց երեխան կանգ առավ ջութակահարին նայելու համար: Վերջապես մայրը ուժեղ քաշեց նրան, և երեխան շարունակեց քայլել, ողջ ընթացքում գլուխը թեքելով: Այս գործողությունը կրկնվեց նաև ուրիշ երեխաների կողմից: Բոլոր ծնողները՝ առանց բացառության, ստիպեցին նրանց շարժվել:
Նվագելու քառասունհինգ րոպեների ընթացքում, միայն 6 հոգի մի պահ կանգ առան նրան լսելու համար: Քսան հոգի գումար տվեցին, բայց շարունակեցին քայլել: Արդյունքում նա հավաքեց 32 դոլլար: Երբ նա վերջացրեց նվագելը, լռություն տիրեց, և ոչ ոք դա չնկատեց: Ոչ ոք չծափահարեց և ոչ ոք նրան չճանաչեց:
Ոչ ոք չգիտեր, բայց նա ջութակահար Ջոշուա Բելլն էր՝ աշխարհի ամենատաղանդավոր երաժիշտներից մեկը: Նա նվագել էր ջութակի համար երբևէ գրված ամենաբարդ հատվածները, որոնք արժեին 3.5 միլիոն դոլլար:
Մետրոյում նվագելուց երկու օր առաջ Ջոշուա Բելլը նվագել էր Բոսթոնի թատրոնում: Բոլոր տոմսերը՝հատը հարյուր դոլլոր, վաճառվել էին:
Սա իրական պատմություն է: Այն կազմակերպված էր «Վաշինգտոն փոսթի» կողմից և մարդկանց զգայական ընկալման, ճաշակի մասին սոցիալական փորձի մի մասն էր կազմում:
Եզրակացություն. ընդհանուր միջավայրում ոչ հարմար ժամի մենք գեղեցկությունը տեսնո՞ւմ ենք: Արդյո՞ք մենք կանգ ենք առնում այն գնահատելու համար: Մենք ճանաչո՞ւմ ենք տաղանդին անսպասելի համատեքստում:
Վիկա Մարկոսյան
Պարզ է, որ նա ուշանում էր աշխատանքից:
Նա, ով ամենաշատը ուշադրություն դարձրեց, երեք տարեկան մի տղա էր: Մայրը քաշեց նրա թևից, շտապեց, բայց երեխան կանգ առավ ջութակահարին նայելու համար: Վերջապես մայրը ուժեղ քաշեց նրան, և երեխան շարունակեց քայլել, ողջ ընթացքում գլուխը թեքելով: Այս գործողությունը կրկնվեց նաև ուրիշ երեխաների կողմից: Բոլոր ծնողները՝ առանց բացառության, ստիպեցին նրանց շարժվել:
Նվագելու քառասունհինգ րոպեների ընթացքում, միայն 6 հոգի մի պահ կանգ առան նրան լսելու համար: Քսան հոգի գումար տվեցին, բայց շարունակեցին քայլել: Արդյունքում նա հավաքեց 32 դոլլար: Երբ նա վերջացրեց նվագելը, լռություն տիրեց, և ոչ ոք դա չնկատեց: Ոչ ոք չծափահարեց և ոչ ոք նրան չճանաչեց:
Ոչ ոք չգիտեր, բայց նա ջութակահար Ջոշուա Բելլն էր՝ աշխարհի ամենատաղանդավոր երաժիշտներից մեկը: Նա նվագել էր ջութակի համար երբևէ գրված ամենաբարդ հատվածները, որոնք արժեին 3.5 միլիոն դոլլար:
Մետրոյում նվագելուց երկու օր առաջ Ջոշուա Բելլը նվագել էր Բոսթոնի թատրոնում: Բոլոր տոմսերը՝հատը հարյուր դոլլոր, վաճառվել էին:
Սա իրական պատմություն է: Այն կազմակերպված էր «Վաշինգտոն փոսթի» կողմից և մարդկանց զգայական ընկալման, ճաշակի մասին սոցիալական փորձի մի մասն էր կազմում:
Եզրակացություն. ընդհանուր միջավայրում ոչ հարմար ժամի մենք գեղեցկությունը տեսնո՞ւմ ենք: Արդյո՞ք մենք կանգ ենք առնում այն գնահատելու համար: Մենք ճանաչո՞ւմ ենք տաղանդին անսպասելի համատեքստում:
Վիկա Մարկոսյան
A Real Story
A man sat at a metro station in Washington DC and started to play the violin; it was a cold January morning. He played six Bach pieces for about 45 minutes. During that time, since it was rush hour, it was calculated that 1,100 people went through the station, most of them on their way to work.
Three minutes went by, and a middle aged man noticed there was musician playing. He slowed his pace, and stopped for a few seconds, and then hurried up to meet his schedule.
A minute later, the violinist received his first dollar tip: a woman threw the money in the till and without stopping, and continued to walk.
A few minutes later, someone leaned against the wall to listen to him, but the man looked at his watch and started to walk again. Clearly he was late for work.
The one who paid the most attention was a 3 year old boy. His mother tagged him along, hurried, but the kid stopped to look at the violinist. Finally, the mother pushed hard, and the child continued to walk, turning his head all the time. This action was repeated by several other children. All the parents, without exception, forced them to move on.
In the 45 minutes the musician played, only 6 people stopped and stayed for a while. About 20 gave him money, but continued to walk their normal pace. He collected $32. When he finished playing and silence took over, no one noticed it. No one applauded, nor was there any recognition.No one knew this, but the violinist was Joshua Bell, one of the most talented musicians in the world. He had just played one of the most intricate pieces ever written, on a violin worth $3.5 million dollars.Two days before his playing in the subway, Joshua Bell sold out at a theater in Boston where the seats averaged $100.This is a real story. Joshua Bell playing incognito in the metro station was organized by the Washington Post as part of a social experiment about perception, taste, and priorities of people.The outlines were: in a commonplace environment at an inappropriate hour: Do we perceive beauty? Do we stop to appreciate it? Do we recognize the talent in an unexpected context?
One of the possible conclusions from this experience could be
Three minutes went by, and a middle aged man noticed there was musician playing. He slowed his pace, and stopped for a few seconds, and then hurried up to meet his schedule.
A minute later, the violinist received his first dollar tip: a woman threw the money in the till and without stopping, and continued to walk.
A few minutes later, someone leaned against the wall to listen to him, but the man looked at his watch and started to walk again. Clearly he was late for work.
The one who paid the most attention was a 3 year old boy. His mother tagged him along, hurried, but the kid stopped to look at the violinist. Finally, the mother pushed hard, and the child continued to walk, turning his head all the time. This action was repeated by several other children. All the parents, without exception, forced them to move on.
In the 45 minutes the musician played, only 6 people stopped and stayed for a while. About 20 gave him money, but continued to walk their normal pace. He collected $32. When he finished playing and silence took over, no one noticed it. No one applauded, nor was there any recognition.No one knew this, but the violinist was Joshua Bell, one of the most talented musicians in the world. He had just played one of the most intricate pieces ever written, on a violin worth $3.5 million dollars.Two days before his playing in the subway, Joshua Bell sold out at a theater in Boston where the seats averaged $100.This is a real story. Joshua Bell playing incognito in the metro station was organized by the Washington Post as part of a social experiment about perception, taste, and priorities of people.The outlines were: in a commonplace environment at an inappropriate hour: Do we perceive beauty? Do we stop to appreciate it? Do we recognize the talent in an unexpected context?
One of the possible conclusions from this experience could be
0 comments:
Post a Comment