Tuesday, January 8, 2013

Հիշում եմ


Հիշում եմ ձմռան այդ տխուր երեկոն փարվել էր հոգուս...
   Ցրտաշունչ քամին ինձ պարի էր հրավիրում, չգիտեմ ինչպես, բայց գիտեր, գիտեր, որ պարել եմ ուզում: Բեմահարթակը պատրաստ էր, իսկ հանդիսատեսը կորել էր արևի շողերի հետ: Օգտվելով դատարկ փողոցներից՝  ընդունեցի քամու գայթակղիչ հրավերքը ու ակամայից սկսեցի պարել: Հափշտակված հնչյուններով` քայլերս ինձ հասցրեց մեղեդու սկզբնաղբյուրին: Իմ առջև բացվեց մեկ ուրիշի բեմադրվող պարը: Նստելով դատարկ նստարաններից  մեկին` ես դարձա միակ հանդիսատեսը: Նրա մերկ ոտքերը կարծես ձուլվել էին սառցե բեմահարթակին, իսկ ցնցոտիները գրեթե չեին ծածկում մերկ մարմինը, հայացքը հառած էր պարզ երկնքում միակ փայլող աստղին, իսկ ցրտից ճաքճքված այտին սառցե արցունքն էր  շողում:  Ահա հենց այդ արցունքի մեջ ես գտա իմ ու նրա  տխուր պատմությունը, հետևելով նրա հայացքին` աչքերս հառեցի միևնույն աստղին ու հասկացա, որ դու ինձ հետ ես,  դու հավետ իմն ես...

Մարիամ Ենգիբարյան, 12-3 դասարան:

0 comments:

Post a Comment

 
© 2013 Հեռադիտակ | Designed by Making Different | Provided by All Tech Buzz | Powered by Blogger | Edited By Logic