-Հիմա,պարոն Մորուա,-կտրուկ ասաց նա,-վեպեր գրելու ժամանկ չէ':Այո':Եվ ոչ էլ կենսագրություններ գրելու ժամանակը:
Sunday, June 30, 2013
Ուինստոն Չերչիլի մարգարեությունը
-Հիմա,պարոն Մորուա,-կտրուկ ասաց նա,-վեպեր գրելու ժամանկ չէ':Այո':Եվ ոչ էլ կենսագրություններ գրելու ժամանակը:
Saturday, June 29, 2013
Ամուսնական կյանք
Սյուսակու Էնդո
Հատված
Համառոտ ակնարկ թուրքական գրականության
Նկարում՝ Օրհան Փամուկ
Օղուզները կամ արեւելյան թուրքերը իսլամի հետ առնչվեցին 10-րդ դարում: Այդ շրջանում օղուզները փոխառում են արաբական գիրը` հավելելով առանձին նշաններ պարսկերենից:
Tuesday, June 25, 2013
Որոշ ժամանակ անց
Խորխե Լուիս Բորխես
Որոշ ժամանակ անց հասկանում ես օգնության ձեռք մեկնելու և հոգին շղթայելու նուրբ տարբերությունը և սովորում ես, որ սերը չի նշանակում պառկել, ընկերակցությունը չի նշանակում ապահովություն,և սկսում ես սովորել…
Որ համբույրները պայմանագրեր չեն և նվերները խոստումներ չեն, սկսում ես ընդունել ջախջախիչ պարտություններդ բարձր ճակատով և բաց աչքերով, սովորում ես կառուցել բոլոր
Thursday, June 20, 2013
Թոմաս Ֆուլեր
եղինջի վրայից, դրա համար չափազանց թանկ է վճարում: Նիհար ազատությունը լավ է ճարպոտ սրկությունից: Չի կարող բարեկամություն լինել այնտեղ, որտեղ ազատություն չկա: Սոխակը վանդակում չի կարող երգել:
Արշիլ Գորկի. Ես նկարում եմ հայկական գութանները
Մենք մեր հայրենիքի մի մասն ենք` չարաղետ փոթորիկներից շպրտված հեռու… Ես մերհայրենիքն եմ երազում, եւ կարծես հայկական դարավոր մի ոգի շարժում է ձեռքս` մեր հայրենիքից հեռու ստեղծելու Խորգոմի պարտեզները, ցորենի դաշտերի ու բանջարանոցների ուրվապատկերները:
Saturday, June 15, 2013
Ճապոնիայի գեղեցկությամբ ծնված
ՅԱՍՈՒՆԱՐԻ ԿԱՎԱԲԱՏԱ
Այծերը և գայլերը / ԱՌԱԿ
ՎԱՐԴԱՆ ԱՅԳԵԿՑԻ (XII-XIII ԴԴ.)
Եվ հավաքվեցին գայլերը և ուրախացան մեծ ուրախությամբ և նամակով պատգամ ուղարկեցին այծերի ազգին, նաև անթիվ ընծաներ։ Եվ գրեցին այծերին. «Լսեցինք ձեր բարի խորհուրդը և գոհ ենք աստծուց, որովհետև մեզ համար մեծ խնդություն է և խաղաղություն, նաև իմացնում ենք ձերդ իմաստության, որ հովիվն ու շներն են պատճառ և սկիզբ մեր խռովության և կռվի, և եթե նրանց վերացնենք մեջտեղից, շուտով խաղաղություն կլինի»:
Thursday, June 13, 2013
«Մյուրատն ընդդեմ Մադաթովի»՝ պատմական ակնարկ
կապի մասին:
Wednesday, June 12, 2013
Ինչպես խաղաղ պատրաստվել մահվան
Monday, June 10, 2013
Նանկինյան Քրիստոսը
Ակուտագավա
Աշնանային միջօրե էր: Նանկինում, Ցիվանցեզե փողոցի տներից մեկում, արմունկները սեղանին հենած` չինացի գունատ աղջիկը նստած ձմերուկի կորիզ էր չրթում, որ վերցնում էր լաքապատ սկուտեղից:
Սեղանի վրա դրված լամպը տամուկ լույս էր արձակում, որը ոչ այնքան խավարն էր ցրում, որքան ընդգծում էր սենյակի խղճուկ տեսքը: Անկյունում, պատռված պաստառներով պատված պատի մոտ, վրան անփութորեն բրդե ծածկոց նետված շաքարեղեգե մահճակալի վերևում, փոշոտ առագաստ էր կախված: Սեղանի մյուս կողմում կարծես մոռացված, հին աթոռ էր: Ամենաուշադիր աչքն անգամ այդ իրերից բացի չէր կարող գտնել որևէ այլ բան, որ կարող էր ծառայել իբրև սենյակի զարդարանք:
Friday, June 7, 2013
Thursday, June 6, 2013
Մոգերի ընծաները
Օ. Հենրի
Մի դոլար ութսունյոթ ցենտ: Ընդամենը այդքան էր: Որից վաթսուն ցենտ` մեկ ցենտանոց մետաղադրամներով:Դրանցից յուրաքանչյուրի համար հարկ էր եղել սակարկել նպարավաճառի, բանջարավաճառի, մսագործի հետ այնպես, որ մինչև ականջները կարմրել էր այն համր դժգոհությունից, որ առաջացրել էր նման խնայողությունը: Դելան երեք անգամ նորից հաշվեց: Մի դոլար, ութսունյոթ սենթ: Իսկ վաղը Ծննդյան տոներն են:
Միակ բանը, որ մնում էր անել, փռվելն էր հնամաշ օթոցին ու արտասվելը: Դելան հենց այդպես էլ վարվեց: Այստեղից էլ առաջ է գալիս փիլիսոփայական եզրահանգում, որ կյանքը բաղկացած է արցունքներից, հառաչներից ու ժպիտներից, ընդ որում` հառաչները գերակշռում
Ապագան
Ակուտագավա
Ես չեմ սպասում, որ ապագայում ճանաչում կգտնեմ, հանրության պատկերացումները երբեք չեն խփում թիրախին:
Մեր ժամանակների հանրության մասին որ խոսել իսկ չարժե: Պատմությունը մեզ ցույց է տալիս, թե որքան հեռու էին հանրության կատարելատիպից Պերիկլեսի ժամանակվա աթենացիները և Վերածննդի շրջանի ֆլորենտացիները: Եթե այդպիսին է այսօրվա և երեկվա հասարակությունը, ապա հեշտ է ենթադրել, թե ինչպիսին կլինի վաղվա հանրային ըմբռնումները: Որքան էլ ցավալի է, ես չեմ կարող թերահավատ չլինել, որ թեկուզ հարյուր տարի անց մարդիկ կկարողանան ոսկին զանազանել ավազից:
Մեր ժամանակների հանրության մասին որ խոսել իսկ չարժե: Պատմությունը մեզ ցույց է տալիս, թե որքան հեռու էին հանրության կատարելատիպից Պերիկլեսի ժամանակվա աթենացիները և Վերածննդի շրջանի ֆլորենտացիները: Եթե այդպիսին է այսօրվա և երեկվա հասարակությունը, ապա հեշտ է ենթադրել, թե ինչպիսին կլինի վաղվա հանրային ըմբռնումները: Որքան էլ ցավալի է, ես չեմ կարող թերահավատ չլինել, որ թեկուզ հարյուր տարի անց մարդիկ կկարողանան ոսկին զանազանել ավազից:
Tuesday, June 4, 2013
Ի՞նչ է ժամանակը, խաղալի՞ք
(դիտելով այս ֆիլմը)
Ժամանակ` ամենաթանկն ու կարևորը, որը երբեք չես կարող հետ բերել: Այն թռչում է ամեն տեղ, ամեն ժամ, ամեն րոպե: Բայց մի՞թե մենք այն հասցնում ենք վայելել, ճիշտ օգտագործել, զգալ, թե՞ ուղղակի անտեսում ենք ու մտածում. «Դեռ ինչքա՜ն ժամանակ կա…»:
Չափավոր իրականություն և անկեղծություն
Սյուզի Թադևոսյան
Բայց մի՞թե դա իրոք այդպես է: Ի՞նչ է դուրս գալիս. որ ամեն մի խոչընդոտ տեսնելիս պետք է ետ քաշվենք ու չշարունակենք պայքարե՞լ: Ո’չ, ես համաձայն չեմ դրան, ես միշտ էլ ասելու կամ գրելու եմ այն, ինչ ճիշտ և նպատակահարմար եմ գտնում:
Ռասյոմոնի դարպասները
Ակուտագավա
Այդ բանը պատահեց մի երեկո։ Մի ծառա Ռասյոմոնի դարպասի տակ կանգնածսպասում էր անձրևի կտրվելուն։
Ընդարձակ դարպասի տակ նրանից բացի ուրիշ ոչ ոք չկար։ Միայն տեղ-տեղ կարմիրներկը թափված հաստ ու կլոր սյան վրա նստած էր ծղրիդը։ Քանի որ Ռասյոմոնիդարպասը գտնվում էր Սուձակու մարդաշատ փողոցում, այստեղ անձրևիկտրվելուն կարող էին սպասել իտիմեգասա[1] ու մոմիեբոսի[2] հագած մի քանիկանայք և տղամարդիկ։ Այնուամենայնիվ, ոչ ոք չկար ծառայից բացի։Դա բացատրվում էր նրանով, որ վերջին երկու-երեք տարվա ընթացքում մեկը մյուսի հետևից աղետներ էին գալիս Կիոտոյի գլխին՝ մեկ երկրաշարժ, մեկ փոթորիկ, մեկ հրդեհ, մեկ սով։ Եվ, իհարկե, մայրաքաղաքը դատարկվեց։ Ինչպես պատմում են հինավուրց
Sunday, June 2, 2013
Հայտնիները հաջողության մասին
Ուինստոն Չերչիլ
Աշխարհի ամենապերճախոս հռետորը հաջողությունն է:
Նապոլեոն Բոնապարտ
Հաջողությունը՝ ահա թե ինչն է ստեղծում Մեծ մարդկանց:
Նապոլեոն Բոնապարտ
Հնդկական աֆորիզմներ
- Երբ դու ծնվեցիր, դու լացում էիր, իսկ ողջ աշխարհը՝ ծիծաղում: Ապրիր այնպես, որ մահանալիս դու ծիծաղես, իսկ ողջ աշխարհը՝ լացի:
- Կան մարդիկ, որոնց գոյությունը միայն ապացուցում է, որ կյանքում կարելի է հասնել ամեն ինչի:
- Երբ մի մարդը պատերազմում հազար անգամ հաղթում է հազար հոգու, իսկ մյուսը հաղթում է միայն ինքն իրեն, ապա նրա հաղթանակն ավելի մեծ է:
Մտքեր
Անտոն Չեխով
- Անգամ մարդկային երջանկության մեջ ինչ-որ տխուր բան կա:
- Մարդու մեջ պետք է ամեն ինչ հիասքանչ լինի` եւ դեմքը, եւ հագուստը, եւ մտքերը, եւ հոգին:
- Զգուշացեք նրբագեղ լեզվից: Լեզուն պետք է լինի պարզ եւ էլեգանտ:
- Երեխաները սուրբ են եւ մաքուր, չի կարելի նրանց դարձնել մեր տրամադրությունների խաղալիքը:
- Ռուս մարդու միակ հույսը գումար շահելն է:
- Պետք է ինքդ քեզ դնես այնպիսի իրավիճակներում, որ միշտ դժվարություններ ունենաս: Առանց դժվարությունների կյանքն ուրախ եւ մաքուր չի կարող լինել:
Saturday, June 1, 2013
Ավետիք Իսահակյանի նամակը Շուշանիկին
Ինչո՞ւ եմ գրում, ի՞նչ է ստիպում ինձ գրել.- սիրել- ես քեզ չեմ սիրում, ատել- ես քեզ չեմ ատում, բայց դու իմ հոգում կաս` որպես մի ծանր երազ, որպես մի դժբախտություն, մի կոշմար. ես ուզում եմ քեզ հոշոտել, ես ուզում եմ քեզ հազար-հազար անգամ սպանել, սպանել, նորից սպանել, կենդանացնել` նորից սպանել. հավիտյան ապրել, և քեզ հավիտյան սպանել, բայց այդ չեմ կարող անել (անզոր եմ ես), ամբողջ էությունս բարի է…և որ ամենաողբալին է` ես դեռ քո ճիրաններում եմ. Ի՞նչ անեմ, ինչպե՞ս ազատվեմ.
Պահե՛ք իրար մարդիկ
Մարդուն երկար քննադատել չես կարող: Կյանքը չունի ստաբիլ դիրք, այն միշտ տատանվում է ահռելի նավի նման, իսկ այդ նավը դրված է երկաթից էլ ամուր, բարակ անտեսանելի թելի վրա: Հիասթափությունը, կեղծավորությունը և այս տեսակ բոլոր երևույթները մաշված ապակիներ են: Սրանք պետք է մոռացվեն: Պետք է մարդու հետ հարաբերվելու սպիտակ արվեստ ձևավորել:
Բասյո
Ակուտագավա
Վերընթերցում եմ «Կապիկի ծղոտե թիկնոցը»: Բասյոյի, Կյորայի, Բոնտյոյի ռենկուների մեջ դյութիչ, հասունության շատ տողեր կան: Հատկապես անարտահայտելի տրամադրություն փոխանցող տեղերը.
Բրնձով արկղը` կիսագոց կափարիչով:
Ես ջարդեցի այն` փոքր-ինչ մնալով խրճիթում:
Կյանքն հիասքանչ է, չէ որ կազմված է ծաղկաքաղը:
Գիշերը դժոխքում
Արթյուր Ռեմբո
Ես մի ահռելի կում թույն կլանեցի:- Երիցս թող օրհնյա՛լ լինի երկնային խորհուրդը:- Որովայնս այրվում է: Ուժեղ թույնը ճկռում է մարմինս, տձևացնում ու զգետնում ինձ: Մեռնում եմ ծարավից, շնչահեղձ լինում, չեմ կարողանում գոռալ: Դժո՛խքն է սա, հավերժական տանջա՛նքը: Ա՜յ, կրակ է բարձրանում: Այրվում եմ ուզածիդ պես: Դե՛, քե՛զ տեսնեմ, դև:
