Զրահով բեռնված ռնգեղջյուրներն ամուսնական խաղերի շրջանում հավաքվում են զինամրցումների, որոնք որեւէ ասպետական արվեստից եւ մրցավազքի վարպետությունից զուրկ են, մարտեր, որոնք եզրափակվում են միջնադարյան կոպիտ տուրուդմբոցով:
Իսկ գերության մեջ ռնգեղջյուրը վերածվում է մելամաղձոտ մգլած անասունի:
Նրա թեփուկապատ հաստ զրահը կազմավորվել է նախապատմական ժամանակների բեկվածքներից, երկրաբանական շերտերի ճնշմամբ առաջացած հաստակաշի թանթերից:
Սակայն երբեմն նա անճանաչելի է դառնում. նրա չորուկ, փոս ընկած մարմնից հանկարծ հորդում է, ջրի շիթի պես, որ բխում է ժայռածերպերում, տարերային կյանքի հուժկու ցողունը, որն իր գալարունությամբ նման է կոտոշի, որը կորվածքի ու կերպի անսովորությամբ կրկնում է սակրատեգի, գեղարդի, խոլորձի մոտիվները:
Արդ, ուրեմն, գովքն անենք տարօրինակ հաստակաշի սատանի, ում ահեղ կերպարանքը գեղեցկագույն լեգենդի սկիզբն եղավ: Քանզի, որքան էլ տարօրինակ է, սույն նախնադարյան գլադիատորը դարձավ նախահայրը նրբագույն մի արարածի, որը հնագույն գորգապաստառների վրա հառնում է Աստվածամոր կողքին` վեհանձն Միեղջյուրի կերպարանքով:
Առաքինի կույսից գերված կատաղի ռնգեղջյուրը կերպարանափոխվեց, կորցնելով իր վայրի բնավորությունը, նա եղնիկի կեցվածք, վիթի աչքեր ու ծնկաչոք ասպետի խոնարհություն առավ: Իսկ վայրի բութ որձի կոտոշը մաքրամաքուր Կույսի հայացքի ներքո փոխակերպվեց ոսկրե սրածայր նրբագույն գավազանի:
0 comments:
Post a Comment