Խոստումս կատարեցի

Լեռան ստորոտում եմ: Գիշերվա մթությունը քարերի վրայով սահում է վեր: Իմ ներսում մի տեսակ դատարկություն եմ զգում, սառնություն: Դիմացս վեր է խոյանում հսկա լեռնազանգվածը` դարերից եկող իր անպարտելի զորությամբ: Նայում եմ ապառաժներին, նրանք սպասում են ինձ, պատրաստ ամեն վայրկյան ցած նետել մարդկային իմ չնչին գոյությունն իրենց դարավոր վեհության վրայից: Հասկանում եմ,  որ կյանքի ու մահվան եզրագծերը ջնջված են: Առանց պայքարի պատրաստ չեմ հանձնվել: Բայց ներսումս սառնություն է, վստահության պակաս: Ինչ-որ ներքին մի ձայն շշնջում է ինձ. 

- Դու խոստացել ես, քեզ հավատով սպասում են: 

- Ավելի բարձր, չե՛մ լսում քեզ, գոռա՛: 

- Դու խոստացե՜լ ես….. հավատով սպասո՜ւմ են…:

Թվում էր, թե կյանքի խելահեղ հորձանուտում ես անդառնալիորեն կորցրել եմ քեզ, կորցրել ինքս իմ հանդեպ ունեցած հավատը: Իսկ հիմա, լեռան ստորոտում, ես լսեցի քեզ, դու գոռում ես ու քո ձայնից լեռներն են դողում: Բարի վերադարձ, իմ անբաժան ընկեր:

Բացում եմ աչքերս, դիմացս ամեն բան լուսավոր է, գիշերվա խավարն անզոր է իմ հոգում ապրող լույսի դիմաց: Ես մագլցում եմ լեռն ի վեր: Լեռան դարավոր վեհությունը խոնարհվում է  մարդկային անկոտրում կամքի ու հավատի դիմաց: Ես խոստացել եմ: Աչքերումս վառվում է կրակը, սիրտս խելահեղ բաբախում է:

Հասանք տղաներին: Խոստումս կատարեցի:  Երախտագիտությամբ լեցուն նրանց աչքերը կոտրում եմ իմ զայրույթը: 

Հ.Գ. Շնորհակալ եմ, որ օգնեցիք վերգտնել ինքս ինձ: 

Հեղինակ՝ Արտակ Զարգարյան