Նամակ Կաղանդ Պապային. Մուշեղ Իշխան

Կաղանդ պապա,

Իմ այս նամակս առաջին
Քեզ կը գրեմ ես ահա
Եւ կարօտով կը յանձնեմ քու սուրբ աջին:
Ուր ալ ըլլաս,
Պիտի անշուշտ զայն կարդաս
Եւ անհամբեր պիտի բռնես դուն կրկին
Մեր տան ծանօթ հին ուղին:
Քեզ չեմ մոռցած,
Ինչպէ~ս կրնամ մոռնալ քեզ.
Ամէն գիշեր,երբ քնանամ, դուն յանկարծ
Մօտս կուգաս եւ կը սարքես մեծ հանդէս,
Իսկ ցերեկներն ալ թէեւ
Կը հեռանաս մեր քովէն,
Կ'ըլլաս երազ, կ'ըլլաս երկինք ու արեւ,
Բայց սրտաթունդ միշտ կը լսեմ ես նորէն
Քու ոտնաձայնդ հեռուէն...
Պէտք է դուն ալ մեծ կարօտով զիս յիշես.
Քանի՞ մանչուկ ինծի պէս
Կրնաս գտնել դուն այսօր
Քու փայփայած մանուկներուդ մէջ բոլոր...
Մի հաւատար իմ մասին
Թռչուններու բերած այդ սուտ լուրերուն,
Ես տիպարն եմ ամէնուն,
Հեզն ու բարին
Եւ ամենէն արժանին՝
Հրաշազան նուէրներուդ գոյնզգոյն...
Յանուն փառքիդ անսահման
Եւ փառաշուք մօրուքիդ՝
Որքան ուզեն՝ լաւ խոստումներ կուտամ միշտ
Ծնողներուս սիրական.
Լացող տղան
Ես չեմ , պապիկ ,այլ անպիտան սատանան,
Որ կը վանեմ մէջէս դուրս
Եւ կը դառնամ համակ ժպիտ, համակ լոյս:
Մայրս կ'ըսէ որ այս տարի
Քիչ մը հոգի եւ քիչ մը խելք ու շնորհ
Բերես ինծի,
Բայց չլսես դուն անոր.
Խելք ու շնորհ՝
Այնքա~ն ունիմ որ կը բաշխեմ ես ձրի...
Կողովիդ մէջ խորհրդաւոր
Լեցուր շուտով ինձ համար
Շաքար ու միրգ ու խաղալիք անհամար:
Կաղանդ պապա,
Որքան կրնաս շուտ եկուր,
Ալ չեմ վախնար, ես կը սիրեմ քեզ հիմա.
Դուն մի նայիր իմ բառերուս կցկտուր,
Դէմքիս գոյնին ու քայլերուս դողահար:
Ձեռքդ վստահ մօտեցուր
Իմ բոցավառ շրթներուն,
Որքան ատեն զայն երկարես լեփ լեցուն՝
Կը համբուրեմ անպատճառ,
Նոյնիսկ կ'երգեմ քեզ համար
Ու չեմ դպիր քու մօրուքիդ թելերուն...
Երբ մեզի գաս եւ Կաղանդի բերես տօն,
Չըլլայ մոռնաս դուն նաեւ
Մեր դրացի Տիգօն, Մարօն եւ Կարօն,
Որոնք ունին շատ բարեւ
Եւ որոնց հետ ծեծ ու կռուի բարեկամ՝
Ես միասին կը խաղամ:
Հայրս կ'ըսէ՝ Մասիսն է լոկ մեծ ընծան,
Որ դուն օր մը կրնաս բերել հայ տղոց,
Որուն մէջ կայ ամէն բան-
Աստղ ու լուսին ոսկեզօծ,
Կրակ ու բոց,
Հսկայ շուներ պահապան,
Շղթայակապ հին քաջեր
Եւ հրեղէն նժոյգներ...
Կաղանդ պապիկ, ես այդ Մասիսը կ'ուզեմ,
Դիր անիւներ ոտքին տակ
Ու համարձակ քշէ մեր տունը շիտակ,
Բեր ինձ նուէրն այդ վսեմ:
Օ մի վախնար, չեմ կոտրեր,
Զայն կը պահեմ սրտիս դէմ՝
Իբրեւ բարի հրեշտակ
Եւ գահակալ իբրեւ հզօր բռնատէր:
Կ'ըսեն որ դուն ամէն տարի Մասիսէն
Կուգաս արդէն.
Մազերդ ամբողջ բամպակ ու ձիւն են դարձեր՝
Իր ձիւներուն մէջ անհուն:
Ափսոս որ շատ ես դուն ծեր,
Բեռներու տակ, կորաքամակ, դողդոջուն.
Ափսոս որ չես կրնար դուն
Քալել արագ գայլիկներու նման վէս
Եւ կ'ուշանաս միշտ այդպէս:
Ինչո՞ւ սակայն ոտքով կ'երթաս տունէ տուն
Ու չես առներ ի վերջոյ
Կամ օդանաւ, կամ օթօ:
Աստուած պապա, Կաղանդ պապա, Տէր պապա,
Մերթ բացակայ, մերթ ներկայ,
Մեր քովն էք դուք եւ ամպերուն մէջ անհետ.
Ես դեռ յաճախ կը շփոթեմ իրար հետ
Ձեր կերպարանքը հսկայ.
Բայց մէջերնին դուն լաւագոյնն ես կարծեմ,
Առատաձեռն ու բարին,
Ահա ինչու իմ այս նամակս առաջին
Սիրով քեզի կը ղրկեմ...

Ավելին »

Տարածել »

Ծատուն տղան / Ակսել Բակունց

Նա հայր ուներ, իսկ հայրը՝ ոչխարներ: Եվ երբ հայրը մեռավ, գերեզմանի փոսը ծածկելիս իր մտքում նա հոր թողած ոչխարների համրանքն էր անում:

Ավելին »

Տարածել »

Խրախճանք Ծննդյան տոներին. Բևարդալյան եղելություն

Ձեր ուշադրությանն ենք ներկայացնում նորվեգացի արձակագիր Քնյութ Համսունի պատմվածքը:

Ավելին »

Տարածել »

Ստամբուլում թուրքերենով լույս է տեսել «Ժամանակակից հայ գրականություն» գիրքը

Թուրքիայի «Արաս» հրատարակչությունը հիմնադրման 20 ամյակը  նշել է Գևորգ Բարդաքչյանի ժամանակակից հայկական գրականությունը ստեղծագործության թուրքերեն տարբերակի հրատարակությամբ: 

«Ժամանակաից հայ գրականություն» գրքում ներկայացված է 1500 տարի և ավելի գրավոր պատմություն ունեցող հայ գրականության վերջին 500 տարիները: Հայ գրականության պատմության 16-րդ դարից մինչև 1990-ական թվականները ներառող աշխատության մեջ ներկայացված է հայ գրականության զարգացման ուղին, սոցիալական, մշակութայի, կրոնական և քաղաքական զարգացումները:

Ավելին »

Տարածել »

Թուրքիայում հայկական դպրոցներում քննությունները մայրենի լեզվով հանձնելու պահանջը մերժվել է

Թուրքիայում ազգային փոքրամասնություններին պատկանող դպրոցների ներկայացուցիչները, հանդիպելով Ազգային կրթության նախարարության ներկայացուցիչների հետ, ներկայացրել իրենց անհանգստացնող հարցերը:

Ավելին »

Տարածել »

Գոյության պռնկին. Էմիլ Սիորան

էմիլ Սիորանը փիլիսոփա է, որին հարկավոր է «չշփոթել» գրողի հետ: Սա՝ մեկ: Նույ նիսկ այն դեպ քերում, երբ Սիորանն իբր անընդունելի է, բնավ անսպասելի չէ. գուցե՝ հիմա առավել, քան երբ գրում էր՝ անցյալ դարում: Սա՝ երկու: Եվ վերջինը. գրող է, կգրի, ընթերցողի ուզածը ո՞րն է:
Բացատրություններին, որոնց կարիքը (սովոր ենք) միշտ կա, պիտի փոխարինեն (սովո րենք) «Խոստովանությունք եւ նզովք» գրքից ստորեւ թարգմանաբար ներկայացվող«բնագրերը»:
Ավագ ԵՓՐԵՄՅԱՆ

Անվիճարկելի մի հաճույք կա այն գիտակցումի մեջ, որ մեր բոլոր արարքներն իրականում ոչնչով հիմնավորված չեն. միասնական է ամենը եւ նույն բանն է՝ գործել արարքը, թե չգործել: Եվ, այդուհանդերձ, մեր ամենօրյա գործերում մենք գործարքի մեջ ենք Ամայության հետ, այսինքն՝ ժամանակ առ ժամանակ, իսկ երբեմն էլ՝ միաժամանակ, այս աշխարհը մերթ իրական, մերթ անիրական ենք կարծում: Մենք խառնում ենք այստեղ բարձր ճշմարտությունները եւ ցածր ճշմարտությունները, եւ, համոթ մտածողի, արդեն իսկ այդ շիլափլավը կյանքի շահումն է:

Էմիլ ՍԻՈՐԱՆ

Ես այնքան լեցուն եմ մենությամբ, որ յուրաքանչյուր հանդիպում ինձ համար Գողգոթա է։

Նիրվանան համեմատվում էր հայելու հետ, որը դադարել էր որեւէ բան արտացոլելուց։ Այսինքն՝ մի հայելու, որը հավերժ մաքուր է, հավերժ անօգուտ։

Այն բանից հետո, երբ Քրիստոսը Սատանային անվանեց «Այս աշխարհի իշխանը», սուրբ Պողոսը, ցանկանալով գերազանցել, ուղիղ նշանին դիպավ՝ անվանելով նրան «այս աշխարհի աստվածը»։ Ինչպե՞ս մենք կարող ենք վիրավորվածներ ձեւանալ, երբ այդպիսի հեղինակություններ բացեիբաց տալիս են նրա անունը, ով կառավարում է մեզ։

Դարաշրջաններից յուրաքանչյուրում մարդիկ կարծում են, եւ արդարարացի են լիովին, որ հենց իրենց աչքերի առջեւ են չքանում Երկրային Դրախտի վերջին հետքերը։

Դարձյալ Քրիստոսի մասին։ Ինչպես ասված է գնոստիկական պատումներից մեկում, իբր նա, ճակատագրի հանդեպ ատելությամբ մղված, բարձրացավ երկինք եւ խախտեց ոլորտների դասավորությունը, որ մարդիկ այլեւս չդիմեն աստղերին։

Եվ հիմա, այդ շիլաշփոթում, ի՞նչ է պատահել իմ թշվառ աստղին։

Կանտն ապրեց մինչեւ խոր ծերություն եւ միայն այդժամ, նկատելով գոյության ստվերոտ կողմերը, հայտարարեց, որ «սնանկ է ուզածդ ռացիոնալ թեոդիցեա»։

… Այլք, որ ավելի հաջողակ էին, դա հասկացան դեռեւս փիլիսոփայել սկսելուց առաջ։

Ես գոյություն ունեմ ունեմ իմ բոլոր զգացմունքներից առանձին։ Ես չեմ կարողանում հասկանալ, թե ինչպես է դա պատահում։ Ես նույնիսկ չեմ կարողանում հասկանալ, թե ով է այդ զգացմունքներին ենթարկվողը։ Սակայն ո՞վ է այդ եսը՝ երեք նախադասություններից յուրաքանչյուրի սկզբում դրված։

«Ես վախկոտ եմ, երջանկության տանջանքներն ինձ համար անտանելի են»։

Մարդու էության մեջ խոր թափանցելու, նրան իսկապես ճանաչելու համար բավական է, որ ես տեսնեմ, թե ինչպես է նա արձագանքում Քիթսի այս խոստովանությա նը։ Եթե նա անմիջապես չի հասկանում, շարունակելն անիմաստ է։

Քանի որ մարդը հիվանդոտ կենդանի է, նրա յուրաքանչյուր արտահայտություն կամ արարք հավասարազոր է ախտանշանի։

«Ինձ զարմացնում է, որ նրա նման հրաշալի մարդը կարող էր մահանալ», -գրեցի ես մի փիլիսոփայի այրուն։ Միայն նամակն ուղարկելուց հետո հասկացա, թե որքան անհեթեթ է այն։ Ուղարկելով երկրորդը՝ ես ինձ հերթական հիմարությունը դուրս տալու ռիսկին էի ենթարկելու։ Այնտեղ, ուր գործն առնչվում է ցավակցություններին, կաղապարի շրջանակներից դուրս եկող ամեն բան սահմանակցում է անպատշաճության կամ աննորմալության հետ։

Կանդինսկին պնդում է, որ դեղինը կյանքի գույնն է։

… Հիմա հասկանալի է, թե ինչու է այդ գույնն այդքան անհրապույր։

Հները չէին վստահում հաջողությանը ոչ միայն այն պատճառով, որ վախենում էին աստվածների խանդից, այլեւ՝ զգուշանում էին այն ներքին անհավասարակշռությունից, որով սովորաբար ուղեկցվում է յուրաքանչյուր հաջողություն: Այդ վտանգը հասկացողը որքա՛ն բարձր պիտի լինի մեզնից:

Բոլո՛ր այդ երեխաները, որոնց ես չցանկացա ունենալ, - եթե միայն իմանային նրանք, թե ի՛նչ երջանկությամբ են ինձ պարտական:

Մարդն ապրում է ոչ թե երկրում, այլ լեզվի ներսում: Հայրենիքը - լեզուն է եւ ոչինչ ավելի:

Ես չարաշահում եմ «Աստված» բառը, ես հաճախ եմ գործածում այն, չափազանց հաճախ: Ես օգտվում եմ նրանից ամեն անգամ, երբ մոտենում եմ ինչ-որ սահմանի, եւ ինձ անհրաժեշտ է նրանից անդին գտնվողը նշանակող մի բառ: «Աստվածն» ինձ ավելի է դուր գալիս, քան «Անըմբռնելին»:

Նա, ով ինքն իրենից «ավել է ապրում», կործանում է իր… կենսագրությունը: Վերջին հաշվով, միայն ավերակված ճակատագրերը կարելի է հաջողված համարել:

Գերմանացիք չեն նկատում, որ Պասկալին ու Հայդեգերին մի կույտի մեջ լցնելը ծիծաղելի է: Նրանց միջեւ առկա է մոտավորապես նույն տարբերությունը, ինչ Schicksal-ի եւ Beruf-ի՝ ճակատագրի ումասնագիտության միջեւ:

Անսպասելի լռությունը զրույցի միջում հանկարծ հիշեցնում է մեզ գլխավորի մասին. ցուցանում է, թե ինչ գին ենք մենք ստիպված վճարել բառի հայտնաբերման դիմաց։

Մարդկանց հետ այլեւս ոչ մի ընդհանուր բան չունենալ, բացի նրանից, որ…մարդ եմ։

Որքան պիտի ստորանա զգացմունքը, որպեսզի վերածվի գաղափարի։

Անքնությունը եւ անցումը մեկ ուրիշ լեզվի։ Երկու փորձություն. մեկը քեզնից կախված չէ, մյուսը գիտակցված է։ Դու մեն-մենակ ես գիշերվա եւ բառերի հետ։

«Մարդկության վերջը վրա կհասնի այն ժամանակ, երբ բոլորը կդառնան այնպիսին, ինչպիսին ես եմ», - ասացի ես մի անգամ, ինչ-որ պոռթկման պահին, որին գնահատական տալն ինձ չի վերապահված։

Դուրս եմ գալիս տնից ու նույն պահին էլ բացականչում. «Որքա՛ն կատարելություն Դժոխքի այս ծաղրանմանության մեջ»։

Երաժշտությունից դուրս ամեն ինչ սուտ է - ե՛ւ մենությունը, ե՛ւ էքստազը։ Երաժշտությունը հենց լավագույն համադրումն է մեկի եւ մյուսի։

Միակ բանը, որն ինձ մինչեւ հիմա կապում է իրերին, ինչ-որ ծարավ է, ժառանգած նախնիներից, որոնց հետաքրքրասիրությունը կյանքի հանդեպ նրանց իսկ կողմից հասցված էր անամոթության։

Կարելի է հպարտանալ արածով, սակայն առավել եւս հարկավոր է հպարտանալ չարածով։ Այդ հպարտությունը պետք է դեռեւս ձեռք բերել։

Մերժումը միակ ձեւն է արարքի, որը ստորացուցիչ չէ։

Մտքի պայծառությունը… անվերջանալի տանջանք է, անասելի սխրանք։

Ինչքան ամուր ես ատում մարդկանց, այնքան ավելի ես պատրաստ մենության մեջ Աստծո հետ երկխոսելուն։

Քանի դեռ կմնա թեկուզ մեկ գործող աստված, մարդկության նպատակը հասանելի չի լինի։

Ես, ի վերջո, իզուր ժամանակ չեմ վատնել, ես նույնպես, ինչպես բոլորը, դեսուդեն եմ ընկել այս անհեթեթ աշխարհում։

Աղբյուրը՝ Գոյության պռնկին

Ավելին »

Տարածել »

Հավատարմության համախտանիշ

Աննա Գսպոյան, Ավագ դպրոց-վարժարանի 11-րդ դասարան:

Ավելին »

Տարածել »

Չհայտարարաված պատերազմի զորացրված գրողները

Հաղթում են մտքով, հետո միայն գործողություններով, ապա նոր միայն զենքով: Տեղեկատվությունն այդ իմաստով միակ միջոցն է, որը կարող է մտքափոխ անել յուրաքանչյուրին: Պատահական չէ, որ սեպտեմբերի 11-ից հետո ավելի հաճախ են խոսում փոքր ոչ ֆորմալ զինված խմբերի, այդ թվում նոր ահաբեկիչների կողմից տեղեկատվության գործածության կարևորման մասին: Ալ Քայեդայի երկրորդ դեմքը հանդիսացող Այման Ալ Զավահին ժամանակին ռազմական պարտությունը պայմանավորել էր հանրային կարծիքի ճնշման տակ զորքերը դուրս բերելու «հաջողված» պահանջի հետ:

Ավելին »

Տարածել »

Զորավար Անդրանիկի ապտակը Մարշալ Բաղրամյանին

1968թ, Երևան, պետհամալսարան, ԽՍՀՄ մարշալ Հովհաննես Բաղրամյանի հանդիպումը ուսանողության և պրոֆեսորադասախոսական կազմի հետ: Այն հարցին, թե մարշալը երբևիցե հանդիպե՞լ է զորավար Անդրանիկին, պատմեց հետևյալը:

Ավելին »

Տարածել »

ՖՐԱՆՉԵՍԿՈ ՊԵՏՐԱՐԿԱ

Ներկայացնում է Թամարա Ստեփանյանը, 

Ավագ դպրոց-վարժարանի 11-րդ դասարան:

Ավելին »

Տարածել »

Սաշա գիտրի/ Փարիզ

Ֆրանսերենից թարգմանեց և ներկայացրեց Հռիփսիմե Դայանը

Սաշա Գիտրի
(1885-1957)

Ֆրանսիացի գրող, դրամատուրգ, ռեժիսոր և պրոդյուսերԱլեքսանդր Ժորժ Պիեռ Գիտրին դեռևս վաղ տարիքից սկսել է գրել պիեսներ թատրոնի համար: Նրա թողած հարուստ ժառանգությունը ներառում է հարյուրից ավել պիես. մի քանիսիհիման վրա նկարահանել է ֆիլմեր: Նրա կնքահայրն եղել էԱլեքսանդր Երրորդ կայսրը: 1935թ. հետո Գիտրիիթեկնածությունն առաջադրվում է Ֆրանսիականակադեմիայում, սակայն նա հրաժարվում է դրանից, քանի որայդ դեպքում ստիպված կլիներ թողնել դերասանական խաղը: 1939թ. դառնում է Գոնկուրյան ակադեմիայի անդամ: Երկրորդհամաշխարհային պատերազմի տարիներին Գիտրին չի լքումՓարիզը, այլ շարունակում է իր թատերական գործունեությունը: Ֆրանսիայի ազատագրումից հետո,առանց որևէ մեղադրանքի, նրան ձերբակալում են վաթսուն օրով, սակայն ապացույցներիբացակայության պատճառով ազատ են արձակում: Սաշա Գիտրին մահացել է 1957թ. և թաղված էՄոնմարտրի գերեզմանատանը:


Փարիզ
(հատված Սաշա Գիտրիի «Սրիկայի նոթերը» գրքից)

Տրուվիլից հետո Փարիզն է, ուր առաջին անգամ էի գնում տեսնելու: Հյուրանոցի ազդեցիկ մետր դ’օտելի խորհրդով, առանց դժվարության ես ձեռք բերեցի ծառայողի մի հրաշալի տեղ Սկրիբ հյուրանոցում` արդեն իսկ լսած լինելով, որ Տրուվիլի բացման սեզոնն այնուամենայնիվ կվերաբացվի գործունեությունիցս հետո:

Փարի՜զ:
Պետք է ասեմ` մեծ, սակայն, ոչ այնքան լավ տպավորություն. ո՛չ: Լի մարդկանցով: Կամ ավելի ճիշտ` չափազանց շատ մարդիկ` հոգնակիով: Չափազանց հարուստ ու չափազանց աղքատ, շատ աղջիկներ մայթերին, անթիվ-անհամար աշխատող ու անաշխատունակ մարդիկ: Չափազանց շատ ճոխություն ու թշվառություն: Չափից դուրս շատ անձրև, երբ անձրևում է, շոգ, երբ շոգ է ու չափազանց ցուրտ, երբ ձմեռ է:
Իսկապես, Փարիզն ինձ համար չափազանց մեծ էր ու գեղեցիկ: Երկար շաբաթներ, ամիսներ էին հարկավոր նրա հիասքանչ լինելը հասկանալու համար, իսկ ողջ հմայքը համտեսելու համար` տարիներ: Իրականում կարծում եմ, որ պետք է լինել այնտեղ` Փարիզում` հպարտանալու համար, որ այն գիտես: Ու քանի որ այլևս Փարիզում չեմ, դա ինձ իրավունք կտա ասելու. «Ես այն գիտեմ. ես այնտեղ եղա»:

Եթե ինձ այսօր հանկարծ հարցնեին, թե ինչ է Փարիզը, ես միանգամից կպատասխանեի. «Այն Ֆրանսիայի մայրաքաղաքն է ու աշխարհի ամենագեղեցիկ քաղաքը»: Հետո կխորհեի ու կհավելեի. «Այն ընդհանրապես այլ բան է. այն ավելին է»: Եվ կփորձեի բացատրել:

Ես կասեի. «Բոլոր քաղաքներն ունեն սիրտ, իսկ ի՞նչն են անվանում քաղաքի սիրտ. սիրտն այն վայրն է, որտեղ հոսում է քաղաքի արյունը, որտեղ անընդհատ եռում է կյանքը, ի հայտ է գալիս քաղաքի ջերմությունը և դուրս գալիս խաչմերուկից, որտեղ հանգչում են քաղաքի բոլոր զարկերակները: Բայց Փարիզի սիրտը, մասնավորապես, այն է, ինչը տարածված է նրա շուրջ: Յուրաքանչյուրը Փարիզում իր Փարիզն է գտնում: Իմը սկսում է Հաղթական կամարից և վերջանում Հանրապետության հրապարակով` անցնելով Ելիսեյան դաշտերի, Ռոյալ փողոցի և Մեծ ծառուղու միջով: Փարիզի աջ կողմում ավարտվում է Օսման ծառուղին, իսկ ձախում՝ Սենան: Պասսի, Լա Վիլլետ, Գրենել, Մոնմարտր` ասում են, որ սրանք Փարիզի թաղամասերն են. ինձ համար դրանք փոքրիկ քաղաքներ են` իրենց կազմվածքով, ավանդույթներով, սովորույթներով և հաճախ նաև` շեշտադրությամբ: Գրենելում ծնված փոքրիկ տղան նույն ձևով չի խոսում, ինչ Մենիլմոնտում ծնվածը: Իմ Փարիզն ավարտվում է Սենայով, բայց ոչ այն պատճառով, որ հոսանքի ձախ ափին գտնվում են քաղաքականության, կրթության, արդարադատության հետ կապված կառույցներ, որոնք ինձ համար խիստ հակակրելի են, և նույնիսկ ոչ էլ Ազգային ժողովի, Արդարադատության պալատի, Սորբոնի, Օդեոնի, Պանթեոնի, կամ էլ բուսաբանական այգու պատճառով. ո՛չ, իսկապես, այս ամենից ինձ համար հարմար վայր չեմ գտնում: Ձախ կողմն ունի իր վեհությունը, իսկ հուշարձանների գեղեցկությունն ակներև է, մինչդեռ սա կարևոր թաղամաս է, ու ժամանակակից հանդերձանքը նրան այնքան էլ չի սազում: Բավական է մի փոքր հնություն և իմ Փարիզում գտնվողներն այլևս փարիզեցիներ չեն: Փարիզն այն չէ, ինչ իրար մեջ կոչում են փարիզեցիները, որտեղ «այդ Փարիզն», իրականում, քաղաքի միայն քսաներորդ մասն է կազմում, իսկ բնիկ փարիզեցիների թիվն էլ չի գերազանցում երեք հազարը: Այսինքն, վերջիններիս համաձայն, դա նշանակում է` ռեստորանի տասը սրահ, քաղաքի ձախ կողմում գտնվող Բուայի փողոց, որտեղ եռուզեռը սկսվում է առավոտյան ժամը տասնմեկից մինչև կեսօր, բայց մարդաշատ է հատկապես` երկուսից հինգը: Խաղաղության փողոց, որը մարդաշատ է`ժամը հինգից վեցը, իսկ քաղաքի աջ կողմում գտնվող «Ակացիաներ հյուրանոց»-ը` ժամը վեցից յոթը. սա ամբողջ քաղաքի մի հատվածի նկարագիրն է: Քիչ է, բայց եթե այդպես եք ցանկանում, ապա սա է մայրաքաղաքը: Լինել փարիզեցի չի ենթադրում ո՛չ գործառույթ, ո՛չ վիճակ, ո՛չ մասնագիտություն. մինչդեռ այդ ամբողջն է: Դա եզակի է ու անգնահատելի, ընդ որում` վաճառքի ենթակա չէ: Կա՛մ փարիզեցի են, կա՛մ՝ ոչ: Ովքեր փարիզեցի չեն, ամեն առավոտ հարցնում են, թե ինչ կարող էին անել փարիզեցի դառնալու համար, սակայն նրանք երբեք պատասխան չեն գտնի: Քանզի փարիզեցի լինելը ո՛չ կամքի հարց է, ո՛չ էլ` բախտի. այդ հարցը նույնիսկ արժեք էլ չունի: Այն մտքի, ճաշակի, սնոբիզմի, ծայրահեղ միամտության, անցուդարձի ու անբարոյականության անբացատրելի խառնուրդ է: Պետք չէ ճշգրիտ իմանալ, թե ինչու են նրանք փարիզեցի, այլ միայն պետք է հասկանալ, թե ինչու ուրիշները փարիզեցի չեն: Իսպանացին չի կարող լինել լոնդոնցի, անգլիացին` բեռլինցի. բայց ալբանացին կարող է լինել փարիզեցի: Փարիզեցի լինելու համար կարիք չկա ծնվել Փարիզում, ոչ էլ նույնիսկ Ֆրանսիայում: Բանը նրանումն է, որ պետք է բոլորին հարմարվել, ում հետ էլ որ խոսես: Այդ մարդկային բազմազանության մեջ կա բավական խորհրդավոր, գաղտնի համաձայնության պես մի բան: Փարիզեցի դառնում են հանկարծակի, մի գեղեցիկ երեկո: Այո՛, նրանք` այն բոլոր մարդիկ, որոնց ատում են, ովքեր մեկ տարուց չեն հեռացել, ովքեր դավաճանել են իրենց կանանց, իրենց մասնագիտությանը, իրենց ընկերներին, ովքեր երևում են ծերացած, բայց ոչ փոփոխված, ովքեր կերտում են ճշմարիտ աշխարհ, այսինքն` ճշմարիտ մոլորակ, իրենց ավանդույթներով, իրենց զվարճալիքներով, իրենց պատվով. իր պատիվն ու իրենց շարժուձևը. այո՛, այդ բոլոր մարդիկ գիտեն համաձայնվել մեկ ակնթարթում, երբ լինում է դրա կարիքը»:
Եթե ինձ անհրաժեշտ լիներ խորհուրդ տալ նոր ընտրված փարիզեցուն, ես նրան կասեի հետևյալը. «Դու ընտրվա՞ծ ես: Հիանալի է: Հիմա ուշադիր եղիր, ոչ մի սայթաքում: Քո ընտրվելու օրը դու ի՞նչ գլխարկ էիր կրում: Այս մե՞կը: Լավ: Հագի՛ր: Այս ծիծաղելի փողկա՞պն էիր կապել: Շատ ավելի վատ, թաքցրու: Այլևս պետք չէ, որ դու այն խառնես: Սա ամենից կարևորն է: Վերափոխիր այն գլխարկը, փողկապն էլ, ինքդ վերցրու մոդել ու օրինակ նաև նրանցից, ովքեր երեսուն տարի է, ինչ ունեն դրանից : Քո կազմվածը միշտ պետք է նույնը լինի, քանզի նրանք պետք է քեզ հեռվից ճանաչեն: Գլուխդ կամաց-կամաց իջեցրու. դա մեկից երկու տարվա գործ է: Երբ այն կուզենաս անել` կանես: Ուրեմն կունենաս փարիզեցու ուրվագիծը: Պետք կլինի` կփոխես: Դա է էականը: Եթե այն քեզ մի փոքր շեղում է, ուրեմն շեղվիր: Մի՛ գիրանա, մի՛ նիհարիր: Հատկապես նկարիչներին մի՛ ձանձրացրու: Նրանք քեզ այլևս պետք չեն: Իսկ նորաձևությո՞ւնը: Այս դեպքում ես քեզ միանգամից հուսադրում եմ: Թող այն, եթե կարող ես, և երբեք մի հետևիր դրան: Դու չպետք է նորաձևության հետևից ընկնես: Նա է իսկական փարիզեցին, ով տասնհինգ տարի ուշացել է կամ էլ տասնհինգ օրով առաջ է անցել: Դու կունենաս գավառականի տեսք, եթե նորաձևությանը հետևես: Այսքանը սկզբի համար: Մնացածն ավելի հեշտ է: Քո անձնական կյանքից պետք է իմանան հավաստի բաներ: Բայց վատ չէ, եթե այդ փաստերը հավաստի չլինեն: Պետք է կարծեն, որ դու ամուսնացած ես, եթե նույնիսկ ամուսնացած չես, կամ բաժանված ես: Չպետք է իմանան քո սիրուհիների անունները, թե երբ ես դու նրանցից բաժանվում: Պետք է թվա` դու ինչ-որ բան ես թաքցնում, որպեսզի քո շուրջն առասպել ստեղծվի: Այդպիսով, լավ կլինի, եթե քո կյանքի մասին կարծիքները կիսվեն, և եթե կարող ես ենթադրել տալ, որ Նապոլեոն Երրորդը տատիկիդ սիրեկանն է եղել, հիանալի կլինի: Քո շուրջը ստեղծված պատրանքների վրա դու կծիծաղես, իսկ թե ով դա կանի, դու կժպտաս: Այսինքն, սկզբունքորեն երբեք ոչ մի բանում մի խոստովանիր և այն ամենն, ինչ կասեն քո մասին` ճշմարիտ դուրս կգա, ու դու ինքդ էլ կհավատաս դրան: Զրույցներում եղիր լավատես, զիջող, պարադոքսալ և անգութ: Եթե միտք ունես, եղիր վայրի, անողոք. մի բառ, որ սրբություն է: Դու այն պետք է օգտագործես քո քրոջ, կնոջ դեմ: Եթե պետք է, ապա ինչու ոչ. բառ, որը կարող է տարօրինակ թվալ: Իրավունք չունեն իրենց մոտ պահել տարօրինակ բառ: Կան բառեր, որոնք մահացու են: Շատ ավելի վատ: Մահացու բառերն ամենաքիչն են ապրում դրանց ստեղծողների մոտ: Լինել փարիզեցի` նշանակում է սնել քո ներսի մարդուն, ու դու դրանով կապրես: Ես քեզ նույնիսկ կարող եմ վստահեցնել, որ դու այնտեղ կմահանաս` գլխարկդ գլխիդ ու փողկապդ էլ վզիդ:

Աղբյուրը՝ Փարիզ

Ավելին »

Տարածել »

Վ.Ս. Նեյփոլ / Հասմիկ

Մի օր` մոտավորապես տասը տարի առաջ, երբ ես ԲիԲիՍի-ի կարիբյան ծառայության համար խմբագրում էի գրական ամենշաբաթյա մի հաղորդաշար, «Լանղամ» հին հյուրանոցի արտահաստիքային աշխատողների համար նախատեսված սենյակներից մեկում ինձ այցելեց Տրինիդադից մի մարդ: Նա նստեց սեղանի ծայրին, ձեռագիր մի քանի թուղթ նետեց առջևս ու ասաց. «Իմ անունը Սմիթ է: Ես գրում եմ սեքսի մասին: Ու նաև ազգայնական եմ»: Սեքսը սառնավուն էր` հագեցած Մոեմի և կոկոսի հյութի պատկերներով, իսկ

Ավելին »

Տարածել »

ՈՒՄԲԵՐՏՈ ԷԿՈ | Ինչպես գործ ունենալ տաքսու վարորդի հետ

Այն պահից, երբ նստում ես տաքսի, ծառանում է վարորդի հետ պատշաճ հաղորդակցության բացակայության գերխնդիրը: Տաքսու վարորդը մի այնպիսի մարդկային տեսակ է, որ ողջ օրը մեքենա է վարում քաղաքային խցանումների պայմաններում. մի բան, որը այլ վարորդների հետ ընդհանրումների պատճառով հանգեցնում է կամ սրտի կաթվածի, կամ

Ավելին »

Տարածել »

Առակներ

 Թարգմանություն ռուսերենից 

Ներկայացնում է Դավիթ Կիրակոսյանը,

Ավագ դպրոց-վարժարանի 10-րդ դասարան:                                                                 

Ավելին »

Տարածել »

Ստամբուլահայ համայնք. անցյալ,ներկա,խնդիրներ

Ներկայացնում է Թինա Սարգսյանը,

Ավագ դպրոց վարժարանի 10-րդ դասարան:

Ավելին »

Տարածել »

How to choose the future profession

 Each person, while growing up, has to make a desioin about his/her future profession. The teens must choose the profession which is closer for them and take steps to become  good specialists in the chosen area.

Ավելին »

Տարածել »

Բռնաբարված ավանդպաշտություն

Ամենահին մասնագիտություններից՝ պոռնկություն:

Ժամանակի ընթացքում թրծված, հյուծված՝ հասարակության բարոյափիլիսոփայական կերպարին ու հոգեկերտվածքին հոգեհարազատ մասնագիտպություն,ինչու:
«-Ուր ես գնում
-Տեղ:»
Թաքուն է:
Հասարակությունս իր հուզառատ զգագմունքների, անկողնային վերուդիրի, քանակի ու որակի մասին խոսում է շշուկով՝. աչքերին նայելով ծոցվոր դառնալու ավանդապաշտական բանաձև: Որտե՞ղ է գրված, որ նահապետական արժեհամակարգում հայ տղամարդը, հայ կնոջը…:
Իմացածս օրից հայ ընտանիքը բազմազավակ է եղել, ու նույն զավակներին պրոպագանդել 7 որդով սեղան նստել: Յոթ որդիներն էլ մեծերի օրհության ու աստծո բարերարության շնորհն են: Ֆիզիկական մերձեցման ոչ մի դրսևորում: Սա բարոյական է:
«Մոտեն՝ հղությունը ակներեւ էր. շատ մը կիներու պես Տիգրանուհին տգեղցեր էր. երեսին մորթը թուլցեր, կախվեր էր, փորը անշնորհ կերպով դուրս կցցվեր ու ամեն սիրտը զարնելուն՝ չափազանց մեծցած կուրծքին հարույցքը աչքի կզարներ իսկույն:
Այն ատեն բարկութենեն Սուրբիկ հանըմին խելքը գլխեն գնաց:
-Փոստա~լ, – պոռաց անոր երեսն ի վեր, – փոստա~լ, տունս անպատվեցիր…»
Անբարոյական է:
Տարբերութունը ակնհայտ է:
Բա հոգևոր Բարոյականությունը: Վայ, վայ..
Ուրեմն՝ ասեմ. Ֆիզիկական պոռնկությունը այնքան քննադատելի չէ,որքան Հոգևոր անբարոյականությունը: Ասում եմ անբարոյականությունը, որովհետև՝ պոռնկություն է, էն էլ հոգևոր : Կսարքեն հոգու խղճմտանք, կամ մեղսավոր հոգի՝ լավ էլ բարոյական կդառնա:
Սկզբունքը նույնն է՝ հայ տղամարդը, հայ կնոջը…,,, Թեկուզ մտովի:
Թեմայից շեղվելով ասեմ, որ հայ տղամարդը «խոպանում» ուրիշի կնոջը՝ բարոյական է:
Ավանդապաշտական բռնաբարված մոտիվացիաները ներսից քայքայում են : Ֆիզիկականն էլ, հոգևոր էլ:
Կամյուն էլ «անառակ» ունի: Էլի անկայուն արժեհամակարգի «ուծյուկ-մուծյուկ»: Վերնագիրն էլ ոչ պակաս՝ «Անառակ կինը». ՝կարդում եմ, ամպերի մեջ,ավազի մեջ,ուղտրի մեջ ՝ենթատեքստ չկա:
«Փոստալը», «Անառակ կինը»՝ բարոյական-անբարոները կամ անբարո-բարոյականները՝ սահման չկա:

Թամարա Ստեփանյան

Ավելին »

Տարածել »

Չգիտեմ էլ էդպես լինում է, թե չէ… (մետամորֆոզներ Զոհրապի «Երջանիկ մահը» նովելի շուրջ)

-Սիրո՞ւմ ես։
-Ինչպես յուրաքանչյուրը:
-Սիրում ես սիրե՞լ։
-Համենայն դեպս գեղեցիկ է:
-Դա քեզ օգնում, թե՞ ավելի շատ խանգարում է։
-Դա ցանկությունիցս է կախված: Ոնց կամենամ:
-Իսկ ի՞նչ ես սիրում ամենաշատը։ Խնդրում եմ, այնպիսի պատասխան տուր, որ չափսոսամ տվածս հարցի համար:
-Կյանքը՝ իր սև-սպիտակ, ցուրտ ու տաք, լուրջ ու ուրախ, թեթև ու ծանր պահերով, որոնք ամեն անգամ մի նոր բան են սովորեցնում ինձ: Եվ ի՞նչ։ Գո՞հ ես։
-Համենայն դեպս, հետաքրքիր էր:

Ավելին »

Տարածել »

Երեք նկարի պատմություն. պատերազմի փիլիսոփայություն

Ներկայացնում է Դավիթ Կիրակոսյանը, 

Ավագ դպրոց-վարժարանի 10-րդ դասարան:

Նախաբանի փոխարեն.

«Հանկարծ». այս բառը շատ հաճախ է հանդիպում մեր կյանքում և այն միշտ նշանակում է, որ մենք պատրաստ չեն ինչ-որ բանի, որ ամեն բան անսպասելիորեն է տեղի ունենում մեր կյանքում: Ամեն բան՝ հանդիպում, սեր, բաժանում և անգամ, պատերազմը՝ հանկարծ…
Պատերազմի փիլիսոփայությունը, անկախ դարաշրջանից և տարեթվից, մեկն է. բռնություն, ոչնչացում, մահ… Սակայն տարբեր է պատերազմի ընկալումը և մարդկանց վերաբերմունքը դրան: Դրա մասին է վկայում երեք հարյուրամյակների ընթացքում տեղի ունեցած երեք պատերազմներ նկարագրող կտավների վերլուծությունը:

Ավելին »

Տարածել »

«Հեռադիտակ» ուսումնական բլոգը մեկ տարեկան է:

«Հեռադիտակ» ուսումնական բլոգը մեկ տարեկան է:
Առանձնապես չէի հավատա եթե թողարկված նյութերի ամսաթիվը չնայեի:
Ուրեմն՝ մեկ տարի է ինչ գոյություն ունի «Հեռադիտակ» ուսումնական բլոգ: Մեկ տարի է, ինչ այստեղ տեղ են գտնում ամեն ինչի մասին սովորողների մտորումները, ընթերցելու համար հետաքրքիր, արժեքավոր նյութեր:
Կարծում եմ՝ ինչ-որ չափով կարողացել ենք հետաքրքիր, սպասված, ուսուցողական դարձնել բլոգը:
Եթե կարողացել եք ինչ-որ բան սովորել «Հեռադիտակի» որևէ նյութից, ապա (խմբագրակազմի անունից կարող եմ ասել) բլոգը ծառայում է իր նպատակին, գործն էլ հաջողված է:

Ավելին »

Տարածել »

Մեր հասարակության հիմնական թերությունները

Ներկայացնում է Նելլի Հարությունյանը,

Ավագ դպրոց-վարժարանի 10-րդ դասարան:

Ավելին »

Տարածել »

Արևին

Գի դը Մոպասան

Այսքան կարճ կամ երկար կյանքը, հաճախ դառնում է անտանելի: Մշտապես նույնանման, այն անցնում է` հանգելով մահվան: Այն հնարավոր չէ ո՛չ կանգնեցնել, ո՛չ փոխել, ո՛չ էլ հասկանալ: Եվ հաճախ գլուխ բարձրացրած վրդովմունքը մեզ՝ մեր իսկ անզորության առաջ է կանգնեցնում: Ինչին էլ որ մենք չհավանտանք, ինչի մասին էլ որ մենք չմտածենք, ինչ էլ որ չփորձենք` մենք կհամանանք: Եվ թվում է, թե վաղն ենք մահանալու, դեռևս ոչինչ չիմանալով, զզվելով չնայած այն ամենից, ինչ մենք գիտենք: «Ամենի հավերժ թշվառության, մարդկային անզորության և գործողությունների միօրինակության» զգացումից մենք մեզ ջնջված ենք զգում:

Ավելին »

Տարածել »

Նամուսով աղջիկ չի լինում

Ներկայացնում է Աննա Գսպոյանը,

Ավագ դպրոց-վարժարանի 11-րդ դասարան:

1

Իսկ ու՞ր է բարոյականության և անբարոյականության աննշմարելի սահմանը, մի գուցե գոյություն չունի՞:
Երբ հասարակությունը ընդունում է օրենքներ, որոնք դառնում են Աստվածաշնչի պատվիրանների նման սրբազան ու մի քիչ էլ վերացական, ի հայտ են գալիս նրանք, ովքեր պետք է դեմ գնային հասարակությանը, խախտեին նրա ստեղծած օրենքները՝ նախասահմանվածը ավարտին հասցնելու համար: Եվ քանի դեռ գոյություն ունեն հասարակության օրենքները, գոյություն կունենան նաև «անբարոյականները»:
Ասում են՝ չբացահայտված գողը գող չէ, այդպես էլ ասպարեզ դուրս չելած անբարոյականը, բարոյականության շվաքի տակ կուչ գալով, հասարակության կողմից բարոյական է համարվում:
Դարեր ի վեր կնոջ բարոյականության չափորոշիչները միշտ էլ խիստ ու դաժան են եղել: Երբ հետ հայացք ենք գցում, ապշում ենք այդ բարոյականությունը ամրագրող չափանիշների անհեթեթության վրա, որոնք որքան էլ հնում են գոյություն ունեցել, մինչև այսօր էլ պահպանում են իրենց կմախքը: Գուցե բարոյական է այն կինը, ում թաղամասի տատիկերը իր մասին վատը չեն խոսում, այլ մտածում են, որ «նամուսով» աղջիկ է. Նամուսով աղջիկ չի լինում:
Արդյո՞ք անբարոյականը միայն մարմնավաճառուհին է, ամուսնու գլխին կոտոշներ աճեցնողը և չափազանց կարճ կիսաշրջազգեստ հագնող կինը, ամենևին ո՛չ: Անբարոյական է նաև այն կինը, ով տուրք է տվել իր զգացմունքներին և մտովի համարձակվել անցնել անբարոյականության և բարոյականության՝ մարդկանց կողմից հորինված չարաբաստիկ սահմանը. Անբարոյականությունը անբարոյականություն է՝ լինի դա հոգևոր, թե ֆիզիկական:

2

Մարսելն ու Ժանինը միասին էին արդեն քսան տարի, բայց տարիները ոչինչ չէին նշանակում, որովհետև Ժանինին թվում էր, թե դեռ երեկ էր, որ տատանվում էր ազատ կյանքի ու ամուսնության միջև, դեռ երեկ էր, որ անձկությամբ մտածում էր այս օրվա մասին, երբ ինքը գուցե կծերանար միայնակ: Ոչ, ինքը մենակ չէր: Ժանինը ձիգ կապանքներով կապվել էր ամուսնուն, ով անընդհատ զգացնել էր տալիս, որ իր գոյության իմաստը տեսնում է կնոջ մեջ:
Ժանինը Արևելքից էր և կրում էր Արևելքի ժողովրդի քաղաքակրթությանը բնորոշ բարքերն ու սովորույթները: Թեև Ժանինը ամուսնացել էր և իր կյանքի քսան տարիները անց էր կացրել Ֆրանսիացու՝ այլ քաղաքակրթության և մտածելակերպի տեր անձնավորության հետ, սակայն ամենևին չէր փոխվել և չէր մոռացել այն դասերն ու խրատները, որոնք հասցրել էր յուրացնել Արևելքում՝ դառնալով հասարակության «լիարժեք» անդամ:
Անհատը կամաց-կամաց սկսում է ընտելանալ այն հասարակության բարքերին ու սովորույթներին, որտեղ ներգրավված է: Ըստ Քամյուի՝ հասարակությունը այնքան կաղապարված ու ճնշող է, որ երբ համարձակվում ես դուրս պրծնել նրա կապանքներից, մեխանիկորեն սկսում ես ինքդ քեզ մեղադրել դավաճանության և, որ ամենասարսափելին է, անբարոյականության մեջ: Այս երևույթը նման է մի աղանդավորական շարժման. երբ անդամակցում ես իրենց հավավատացյալ կարգող անհատների շարքերը, ստիպված սկսում ես լինել այնպիսին, ինչպիսին նրանք են: Այդ ամբողջ ժամանակահատվածում նրանք քո ուղեղը լցնում են սին հավատալիքներով և սպառնում քեզ Սուրբ գրքի անունով: Երբ գալիս է այն պահը, որ շնչահեղձ ես լինում նրանց ահաբեկումներից, որոնք քեզ շարունակ դրդում էին լինել հավատարիմ, հնազանդ, ներող, կամեցող, պատասխանատու և պարտաճանաչ տասանորդը վճարելու դեպքում, պարզապես վախենում ես թողնել «հավատքը», քանի որ քո մտքում շարունակ պտտվում են դժոխքի կրակներում մեղսավորների հոգիները տապակվելու և դրախտի եդեմական մարգագետիններում հավիտենական կյանք ունենալու սին պատկերացումները: Դու վախենում ես դուրս պրծնել այդ հասարակությունից և մերժել նրանց կարգերը, քանի որ այդ անելու դեպքում դու ինքդ քեզ կհամարես դավաճան և անբարոյական:
Ժանինը այդքան տարի հետևում էր ամուսնուն և գոհ էր՝ իմանալով, որ ինչ-որ մեկը իր կարիքն ունի: Ամուսինն իրեն ուրիշ ուրախություն չէր էլ պարգևում, բացի այն գիտակցությունից, որ ինքը պետք է: Անտարակույս, նրանք չէին սիրում միմյանց, դա սեր չէր, այլ կապվածություն, կարիք, նույնիսկ պարտավորություն միմյանց հանդեպ, մինչև կյանքների վերջը միասին լինելու երդում:
Բայց այդքան տարիների կնոջ բարոյական սանղակը մի վայրկյանում զրոյացավ, երբ նա ձգվեց դեպի ազատությունը: Կինը երջանիկ չէր և այդպես էլ մեռնելու էր՝ առանց ազատվելու կապանքներից: Կինը հասկացել էր, որ արդեն քսան տարի է, ինչ քարշ է տալիս անազատության բեռը, որը թոթափելու համար մաքառում էր: Կինը սենյակի դուռը կամացուկ բացելուց և անթափանց խավարի մեջ նետվելուց հետո սրտի խորքում զգաց, որ իր արարքը անբարոյականություն էր, քանի որ Արևելքի ժողովրդի մեջ ընդունված չի, որ կինը անապատի օդը շնչելու համար գիշերով դուրս գա տանից: Թեև ժանինը մարմնով անբարոյականություն չգործեց, բայց իր անաղարտ հոգին նա խզբզեց իր հոգևոր դավաճանությամբ: Կինը վազում էր մթության մեջ, կիսով չափ կուրացած: Նրան թվում էր, թե մի ահարկու ուժ իր վերևից գլխապտույտ քաշում, տանում է երկինքը: Ցուրտը, որ արդեն կուլ էր տվել գիշերը, սողոսկել էր նաև նրա նուրբ ու անպաշտպան մարմնի մեջ՝ այրելով թոքերն ու ապտակելով այտերը: Քիչ հետո անտանելի մի քաղցրությամբ գիշերվա հորձանուտը պարուրեց Ժանինին, խորտակեց ցուրտը և նույն վայրկյանին ողջ երկինքը մեկնվեց սառը հողին փռված կնոջ գլխավերևում:
Քամյուն ամենևին չի ներկայացրել այնպիսի կնոջ, ով դասական անառակության օրինակ է: Կինը, ում Քամյուն ներկայացնում է, անառակ էր իր «ես»-ի առաջ, քանի որ ֆրանսիացու համար գիշերով անապատի թարմ օդը շնչելը անբարոյականություն չէ: Ժանինը իրեն անառակ էր համարում, քանի որ իր արարքը դեմ էր այն հասարակության բարքերին, որտեղ նա ապրել և սովորել էր լինել Նամուսով աղջիկ:
Լիակատար ազատություն լինել չի կարող, որովհետև, մարդը ազատության ձգտելով՝ խախտում է հասարակության օրենքները և հայտնվում ֆիզիկական անազության մեջ՝ բանտում:




Էսսեն ստեղծվել է Ալբեր Քամյուի «Անառակ կինը» պատմվածքի հիման վրա

Ավելին »

Տարածել »

Մեր շրջանավարտները ծառայում են Արցախի Պաշտպանության բանակում

«Մխիթար Սեբաստացի» կրթահամալիրի շրջանավարտները համալրում են ոչ միայն բարձրագույն կրթություն տվող այս կամ այն ուսումնական հաստատությունները, այլև չեն խուսափում իրենց պարտքը կատարելուց հայրենիքի հանդեպ: Ռազմիկ Պետրոսյանին, կարծում եմ, ներկայացնելու կարիք չկա: Այժմ նա Արցախի Պաշտպանության բանակի սերժանտ է և ծառայում է որպես կապի ջոկի հրամանատար: Երեկ Ռազմիկը հերթական անգամ այցելել էր մեզ: Նրա հետ ունեցած մտերիմիկ առանձնազրույցով փորձեցի հասկանալ զինվորական ծառայությունից հաճախակի արձակուրդ գալու պատճառներն ու նրա վերաբերմունքը ծառայությանն ընդհանրապես:

Ա.Զ - Ռազմիկ ջան, կասե՞ս, թե ինչ առիթով ես կրկին արձակուրդ եկել: 

Ռ.Պ - Սիրով: Մեր զորամասում գործում է «Հայ ասպետ» ինտելեկտուալ խաղի խմբակը, որի մեջ ընդգրկված եմ նաև ես: Արցախում հաղթելով համաբանակային առաջնությունը, մեր խումբը երկու շաբաթ առաջ եկավ Երևան, մասնակցեց Հայաստանի զորամասերից հաղթանակած խմբերի 1/4 եզրափակիչ փուլին և հաղթեց: Այսօր տեղի կունենա 1/2 եզրափակիչը և համոզված ենք, որ այս անգամ ևս մենք հաղթելու ենք (երեկ նրանք փայլուն հաղթանակ են տարել - Ա.Զ): Այս խաղում նման հաջողություն ունենալու համար ես հատկապես շնորհակալ եմ կրթահամալիրի իմ բոլոր ուսուցիչներին, որոց մոտ առիթ ու պատիվ են ունեցել ուսանելու: 

Ա. Զ - Մի քիչ կպատմես քո բանակային կյանքից: 

Ռ. Պ - Զինվորական ծառայության մեկնել եմ 2012 թ. դեկտեմբերի 12-ին: Նախ Արտաշատի կապավորական գումարտակում անցել եմ վեցամսյա դասընթաց, ստացել եմ կապավորական ջոկի հրամանատար՝ սերժանտի կոչում: Ներկայումս ծառայում եմ Արցախի Պաշտպանության բանակում: Մինչ ծառայության մեկնելն իմ՝ բանակի մասին ունեցած պատկերացումները խիստ տարբերվում էին ներկայիս իրականությունից: Բանակը իսկական կյանքի դպրոց է տղաների համար, ճանապարհ, որ, իմ կարծիքով, պետք է անցնի յուրաքանչյուր հայ տղա: Այստեղ ձեռք ես բերում մի շարք հմտություններ, որոնք անհնարին է այլ միջավայրում սովորել ու ստանալ: Պատահական չէ, որ բանակում ձեռք բերած ընկերներին ամբողջ կյանքում չես մոռանում, կամ բնավորության այն գծերը, որ դաստիարակվում են բանակում՝ համառություն, պատասխանատվություն, ընկերասիրություն, նվիրում գործին ու գաղափարին, հետագայում մեծ դեր են խաղում քո կյանքում, որպես մարդ ու մասնագետ կայանալու գործընթացում: 

Ա. Զ. - Բանակում հիգիենայի ու սննդի պայմաները հիմա ինչպիսին են: 

Ռ. Պ - Եթե համեմատելու լինենք սրանից տասը տարի առաջվա հետ, երբ դուք էիք ծառայում, ապա կարող եմ ասել, որ սնունդը անհամեմատ բարելավվել է: Ավելացել են թե՛ սննդի տեսականին, թե՛ որակը: Հիգիենայի առումով, ասեմ, որ մենք օրվա մեջ երեք անգամ ազատ ժամանակ ունենք սեփական հիգիենայով զբաղվելու համար, մի բան, որ նույնիսկ սովորական՝ քաղաքացիական կյանքում ոչ միշտ ես ժամանակ ունենում անելու: Շատ բան կախված է նաև մարդուց, նրա տեսակից: 

Ա Զ. - Իսկ ինչ կասես այն երիտասարդներին, ովքեր խուսափում են բանակից: 

Ռ. Պ. - Իմ կարծիքով, դա ամոթ է: Բանակում ծառայությունը պատիվ է բերում տղային: Ինչպես նշեցի, իմ պատկերացումները բանակի մասին մինչև ծառայության մեկները կտրականապես տարբերվում էին ներկայիս տեսակետից: Հայոց բանակում արժե և յուրաքանչյուրիս պարտքն է ծառայել: 

Ա. Զ. – Շնորհակալ եմ, Ռազմիկ ջան: Քեզ հաղթանակ եմ մաղթում վաղվա խաղում և խաղաղ ու արժանապատիվ ծառայություն:

Զրույցը վարեց Արտակ Զարգարյանը

Ավելին »

Տարածել »

Մեր հասարակության խնդիրների շուրջ

Ներկայացնում է Եվա Մարկոսյանը,

Ավագ դպրոց-վարժարանի 10-րդ դասարան:

Ավելին »

Տարածել »

Երբ մարդիկ չեն տարբերվում խոզերից

Ջորջ Օրվելի «Անասնաֆերմա» -ն ընթերցելուց հետո:

Ներկայացնում է Աննա Գսպոյանը,
Ավագ դպրոց-վարժարանի 11-րդ դասարան:

Ավելին »

Տարածել »

Ընթերցելով Ա. Քամյուի «Օտարը»

Ներկայացնում է Թամարա Ստեփանյանը,

Ավագ դպրոց-վարժարանի 11-րդ դասարան:

Ավելին »

Տարածել »

Ինչպե՞ս ընտրել ապագա մասնագիտություն

Ներկայացնում է Նելլի Հարությունյանը,

Ավագ դպրոց վարժարանի 10-րդ դասարան:

Ավելին »

Տարածել »

Մարկես «Սերը ժանտախտի օրերին». հատվածներ

1.      Մենք իմաստություն ենք ձեռք բերում այն ժամանակ, երբ դա այլևս ոչ մի բանի պետք չէ:

Ավելին »

Տարածել »

Դիարբեքիրում անցկացվում են հայերենի ուսուցման դասընթացներ

Դիարբեքիրում արդեն 2 տարի է, ինչ անցկացվում են հայերենի լեզվի ուսուցման դասընթացներ: Ըստ թուրքական «T24» լրատվական կայքի` դասընթացը կազմակերպվել է Դիարբեքիրի Սուրի քաղաքապետարանի կողմից: Մինչ այս պահը դասընթացն ավարտել է 67 հոգի:

Ավելին »

Տարածել »

Սովորել արժևորել լռությունը...

Ներկայացնում է Սոնա Գրիգորյանը,
Ավագ դպրոց-վարժարանի 10-րդ դասարան:

Ավելին »

Տարածել »

Մեզ գրում են Հունաստանից

Сейчас, благодаря моим друзям в Армении и в частности сотруднику образовательного комплекса «Մխիթար Սեբաստացի», у меня под рукой оригинал этой главы.

Ավելին »

Տարածել »

Համակարգչից ավելորդ կախվածություն, թե՞ դարի պահանջ

Ներկայացնում է Ջուլիետա Սիմոնյանը,

Ավագ դպրոց-վարժարանի 10-րդ դասարան:

Ավելին »

Տարածել »

Իմ երազանքների քաղաքը

Ներկայացնում է Մերի Թելունցը,

Ավագ դպրոց-վարժարանի 10-րդ դասարան:

Ավելին »

Տարածել »

Private car ownership problem

Private care ownership has grown dramatically in recent years. This has led to a rise in traffic congestion.
What could governments and individuals do to reduce congestion?

Ավելին »

Տարածել »

Teenagers and their problems

Teenagers aren’t children. They are half- adults. People from age thirTEEN to age nineteen are called TEENagers. This age is one of the most important levels of your whole life. At this age you start to understand everything better, start to think about your future and you learn every moment. This is your first step to adult world. I am teenager too. Every teen has her/his own problems, but there are some, which are the same for all teenagers. One of this is problem with parents. In this age you start to be misunderstood by your parents, because you think different and they want to lead you to the right way. But sometimes they can’t really understand your way of thinking and everything mixes at that time. Teenagers must listen to their parents’ advice, and then decide what to do. The second problem is having real friends. Now the minority of teenagers can be real friends for us. You should find a teenager like you and pal with him/her. And another problem is deciding your future profession. It is very important problem, and you should solve it in time. For instance, I decided to become a philologist. And I take part in English speaking club’s activity; it helps me to cultivate my English knowledge. Every teenager must work on his future profession since childhood.

Nevertheless the most agreeable age is when you are a teenager. Your peers understand you, you become happier and you enjoy the life. I’m happy, as I’m teenager now.

Nelly Harutyunyan
High school

Ավելին »

Տարածել »

Why do people tell lies? / Ինչո՞ւ են մարդիկ ստում

Ներկայացնում է Նելլի Հարությունյանը,

Ավագ դպրոց-վարժարանի 10-րդ դասարան:

Ավելին »

Տարածել »

2014-ին Թուրքիան ավելացնելու է կրթաթոշակ ստացող օտարերկրյա քաղաքացիների թիվը

Թուրքիայի բարձրագույն ուսումնական հաստատություններում կրթաթոշակով ուսանելու ցանկություն հայտնած երիտասարդների թիվն ավելացել է:

Այս մասին հայտնող թուրքական «Միլլիյեթ» պարբերականն ուշագրավ է համարում այն փաստը, որ առաջին անգամ նման ցանկությամբ դիմել են Հայաստանի (2), Իսրայելի (11) և ԱՄՆ-ի (2) քաղաքացիություն ունեցող երիտասարդներ:

Համացանցի միջոցով այս տարվա ընթացքում Թուրքիայի կրթության նախարարությունն արդեն ստացել է 140 հազար դիմում 150 պետությունից: Դիմումատուների մեծ մասը միջինասիական և մերձավորարևելյան երկրներից են: Այս տարի ամենաշատ ուսանողական թոշակներ են տրվել Աֆղանստանի, Ադրբեջանի, Սիրիայի, Կոսովոյի, Պաղեստինի, Իրաքի քաղաքացիություն ունեցող ուսանողների:

2013 թվականին կրթաթոշակ է հատկացվում Թուրքիայում կրթություն ստացող 4.000 օտարեկրացիների: Փոխվարչապետ Բեքիր Բոզդաղի հրահանգով նածատեսվում է 2014 թվականին այդ թիվը հասցնել 5.000-ի:

Աղբյուրը՝ Ermenihaber.am

Ավելին »

Տարածել »

Ի՞նչ է կյանքը

Ներկայացնում Նելլի Հարությունյանը,

Ավագ դպրոց-վարժարանի 10-րդ դասարան:

Ավելին »

Տարածել »

Սարտերի չհասկացված Հայաստանը

1950-ականներից, իսկ ավելի ստույգ` Ստալինի մահից և անհատի պաշտամունքը դատապարտող կուսակցության համագումարից հետո Խորհրդային Միությունում վրա հասավ, այսպես կոչված, ձնհալի շրջանը, որն իր սահմանափակ դրսևորումներով հանդերձ` էական անդրադարձ ունեցավ հատկապես երկրի մշակութային միջավայրի վրա, ինչպես նաև պատեհություն ստեղծեց փոքր-ինչ ճեղքելու Արևմուտքից տարանջատող «երկաթե վարագույրը»: Դա, առաջին հերթին, թելադրված էր ոչ այնքան արևելյան

Ավելին »

Տարածել »

Հովհաննես Թումանյանի նամակը Ավետիք Իսահակյանին

«…Ես չեմ ուզում և չեմ կարող երկար ու բարակ գրել մեր երկրից, թեև դու հարցնում ես: Կարճ ասեմ՝ մենք թե դրսից, թե ներսից քանդեցինք մեր երկիրը: Գլխավորապես մենք: Մենք եմ ասում, և սրա մեջն է ճշմարտությունը: Մի մասը խանգարող սրիկաներ, մի մասը գողեր ու ավազակներ, մի մասը ապիկար թշվառականներ, և չերևաց մի բազմություն, գոնե մի խմբակ, որ վերածնվող շունչն ու բարոյական կարողությունը հայտնաբերեր: Էսքան աղետների ու պարտությունների մեջ ոչ մի մեղավոր չերևաց, ոչ ոք ոչ պատասխանատվության կանչվեց, ոչ պատասխան տվեց: Եվ շարունակվում է. այժմ էլ նույն մարդիկը նույն ճանապարհներով… Եվ ոչ մեկը գոնե անձնասպան չեղավ, որ ապացուցեր, որ գոնե ամոթ ու խղճմտանք կա այս մարդկանց մեջ: Բայց ես ինչ եմ ասում-չկարողացան գոնե վշտանալ կամ վշտացած երևալ»: 

Աղբյուրը՝ 168 ժամ

Ավելին »

Տարածել »

Չունևորների համար և չունևորների հաշվին հորինված բիզնես

Սուրեն Պարսյան, տնտեսագետ, իրավաբան, 
ՀՊՏՀ  միկրոէկոնոմիկայի ամբիոնի ասպիրանտ

Ավելին »

Տարածել »

Հեծանիվը

Լևոն Խեչոյան

Ձմեռային արձակուրդների հետ սկսվեց շաբաթներով չդադարող բուքը, ու մայրաքաղաքից Ախալքալաք եկած ուսանողներս տրակտորով հասանք գյուղ: Գիշերները կարճելու և ինձ հետ խոսելու համար` Օվանեսը գալիս էր մեր տուն: Թիթեղյա տուփից ծխախոտներն էր հանում, հատիկ-հատիկ շարում վառարանի արմունկին` չորացնելու: Հետո ռադիոընդունիչի պտուտակն էր շուռումուռ տալիս, կանգնեցնում հեռուներից եկող մի

Ավելին »

Տարածել »

Ten moments that changed Diplomacy

1. Language. Several thousand years BC: through grunts and gesticulations, a Neanderthal convinces a rival to stop clubbing him and join forces against a mutual threat. Diplomacy is born. 

Ավելին »

Տարածել »

Ստամբուլի կրթական կյանքում կարևոր դեր խաղացած 100 դպրոցների շարքում կան նաև հայկական դպրոցներ

Ստամբուլի քաղաքապետարանի մշակույթի վարչության կողմից հրատարկվել է Ստամբուլի

560-ամյա կրթական պատմության մեջ մեծ դեր ունեցած 100 կարևոր դպրոցների մասին պատմող ժողովածու:

Գրքում ներկայացվում է դպրոցների հիմնադրման պատմությունը, կրթական համակարգը և ճարտարապետական առանձնահատկությունները:

Գրքում տեղ են գտել ինչպես գործունեությունը դադարած, այնպես էլ դեռևս գործող դպրոցների պատմությունները: Գրքում ներկայացվում են նաև ազգային փոքրամասնությունների` այդ թվում հայկական մի շարք դպրոցների պատմությունը, ինչպես օրինակ Բեզազյան վարժարանը, Բեզջիյան, Դադյան, Եսայան, Ֆերիքյոյ Մերամեթջյան, Պանգաթլը Մխիթարյան, Սահակյան Նունյան, Սբ. Խաչ Դպրեվանք դպրոցները:

Հայկական Բերբերյան դպրոցի մասին հոդվածը կրում է «Բերբերյանում հայ և թուրք երեխաները կողք կողքի» վերնագիրը: Նշվում է, որ դպրոցը ստեղծվել է 1876 թվականին Ռեթեոս Բերբերյանի կողմից: Սկզբում դպրոցը գործել է մի փոքրիկ տան մեջ, այնուհետև, երբ աշակերտների թիվը ավելացել է, դպրոցը տեղափոխվել է մեկ այլ շենք: Ներկայումս, ցավոք, դպրոցը այլևս չի գործում:

Աղբյուրը՝ Ermenihaber.am

Ավելին »

Տարածել »

Ինչ է կյանքը

Ներկայացնում Եվա Մարկոսյանը,

Ավագ դպրոց-վարժարանի 10-րդ դասարան:

Ավելին »

Տարածել »

Կյանք...

Ներկայացնում է Սոնա Գրիգորյանը,

Ավագ դպրոց-վարժարանի 10-րդ դասարան:

Ավելին »

Տարածել »

Ինչ է երջանկությունը

Ներկայացնում է Անի Գասպարյանը,
Ավագ դպրոց-վարժարանի 10-րդ դասարան:

Ավելին »

Տարածել »

Ինչպես վերափոխել մեր հասարակությունը

Ներկայացնում է Սանասար Գևորգյանը,
Ավագ դպրոց-Վարժարանի 10-րդ դասարան:

Ավելին »

Տարածել »

Թաներ Աքչամի Հայոց ցեղասպանության մասին աշխատությունը՝ ԱՄՆ-ի տարվա լավագույն գիրք

Թուրք պատմաբան Թաներ Աքչամի «Երիտասարդ թուրքերի` մարդկության դեմ կատարած հանցագործությունը. Հայոց ցեղասպանությունը և էթնիկ զտումները Օսմանյան կայսրությունում» աշխատությունը արժանացել է Մերձավոր Արևելքի ուսումնասիրոթյունների միության (Middle East Studies Association-MESA ) լավագույն գիրք մրցանակին:

Ավելին »

Տարածել »