Սարոյանի «Գնացքները» նովելն ընթերցելով
«Մարդ ծնվում
ու մահանում է միայնակ»:
Ծեծված արտահայտություն,
սակայն բազմիմաստ:
Տիեզերքում
ցանկացած էակ միակն է իր տեսակի մեջ, որքան էլ մարդ նման լինի մյուսներին , ինչ-որ
բանով տարբերվում է:
Յուրաքանչյուր էակ իր կյանքի ընթացքում ձեռք է բերում շրջապատ` ընկերներ, ընտանիք, այսինքն՝ փորձում է խուսափել
մենությունից: Սակայն միշտ չէ, որ մարդուն հաջողվում է խուսափել միայնությունից:
Ես կարծում
եմ, որ «մենակ» ու «միայնակ» հասկացություններն իրարից խիստ տարբեր են: Դրանցից ավելի վատը միայնությունն է, երբ մարդ, ունենալով ամեն ինչ , շրջապատված լինելով
հարազատներով և ընկերներով, իրեն զգում է միայնակ: Դա հոգու միայնությունն է, երբ չես գտնում քո տեղը այս աշխարհի վրա, երբ քեզ օտար ես զգում նույնիսկ քո տանը, երբ քեզ շրջապատող մարդկանց հայացքներում չես գտնում քեզ և ստիպված երբեմն ապրում ես ուրիշի կյանքով, որպեսզի խաղաս այն դերը, որն անհրաժեշտ է ապրելու համար: Դու ակնկալում ես որևէ մեկի օգնությունը , այն միակի, ով ձեռք կմեկնի քեզ ու կփրկի` հոգիդ ազատելով միայնությունից:
հարազատներով և ընկերներով, իրեն զգում է միայնակ: Դա հոգու միայնությունն է, երբ չես գտնում քո տեղը այս աշխարհի վրա, երբ քեզ օտար ես զգում նույնիսկ քո տանը, երբ քեզ շրջապատող մարդկանց հայացքներում չես գտնում քեզ և ստիպված երբեմն ապրում ես ուրիշի կյանքով, որպեսզի խաղաս այն դերը, որն անհրաժեշտ է ապրելու համար: Դու ակնկալում ես որևէ մեկի օգնությունը , այն միակի, ով ձեռք կմեկնի քեզ ու կփրկի` հոգիդ ազատելով միայնությունից:
Միայնությունից
ազատվելու համար բնավ պետք չէ փախչել: Չէ՞ որ աշխարհիս երեսին միայնակներն էլ մենակ
չեն իրենց տեսակի մեջ: Անհրաժեշտ է միայն փնտրել: Փնտրել այն միակին, որ կընկերակցի քեզ` դառնալով
քո կյանքի անբաժան ուղեկիցը, փրկելով քեզ միայնությունից:
Հեղինակ` Լիլիթ
Մելքոնյան, 10-րդ դասարան:
0 comments:
Post a Comment