Ընդհանրապես, ճակատագիրն առանձնակի կամակոր և չափազանց անսպասելի բան է: Երբեմն լինում է հլու ու մեղմ՝ ամեն ինչ հանձնած ինքնահոսի, թույլ տալով հպատակներին հավատ ընծայել սեփական ուժերին: Բայց ավելի հաճախ աղմկում է, դիմացկունություն ստուգում, անդադար նետում մի փորձությունը մյուսի ետևից: Անխղճաբար շպրտում է իրադարձությունների հորձանուտը, իր հայեցողությամբ խառնում է մարդկային հոգիների խաղաթղթերը, ճակատ ճակատի է բերում ոմանց, մյուսների միությունն է խորտակում… Երբեմն այդ չարամիտին հարկավոր է լինում, որ որոնողների ճանապարհները չհատվեն: Այդ պատճառով չէ՞, որ յուրաքանչյուրին վիճակված է շատ ավելի կարևոր դեր, քան միմյանց որոնելը: Ճակատագիրն առույգ նժույգ է: Երբեք չես իմանա, թե երբ կցուցադրի իր բարքն ու ցայտեր կցփնի: Ոմանք նախընտրում են նրա հետ չվիճաբանել ու բաց թողնել սանձերը, մյուսներն, ընդհակառակը, ցանկանում են ենթարկել: Թամբել նրան քչերին է հաջողվում: Դառնալ ճակատագրի տերը՝ եզակիներին…
ReplyDeleteԻմ կարծիքով այս տեքստի հիմնական իմաստը կրող նաղադասությունը հետևյալն է `
«Իսկ գիտեք, թե ամենասարսափելին որն է: Իբրև գաղտնիք ձեզ կխոստովանեմ, որ ամենադժվարն այն է, երբ վերջիվերջո ամեն բանի հետ համակերպվում ես»:
Թեմայի մասին խորհելիս մտովի պատկերացրի պատկեր, որտեղ երազող հոգին խեղդում է իր մեջ բոլոր երազանքներն ու ցանկությունները` համոզված լինելով , որ դրանց կատարումը կախված չէ իրենից և ինքն անզոր է որևէ բան փոխել աշխարհի վրա: Եթե աշխարհում բոլորը հասկանան «ազատություն» բառի իմաստը, որը ըստ իս «հարմարվել» բառի հականիշն է, և իրենց մեջ ծնված օրվանից պահեն ու փայփայեն աստվածային այդ պարգևը ` չվաճառվելով, չհարմարվելով կյանքի թելադրանքներին , աշխարհը կլինի ավելի արդար և մարդիկ չեն վախենա երազել ու երազել…