Խուլիո Կորտասար
Երեկ լրացավ նրա ութ տարին, մենք գեղեցիկ տոն կազմակերպեցինք նրա համար, և Բոբին գոհ մնաց լարովի գնացքից, ֆուտբոլի գնդակից և մոմերով տորթից: Քույրս վախենում էր, թե նա հենց այդ օրերին դպրոցից տուն կգա վատ գնահատականներով, բայց հակառակը եղավ՝ լավացրեց թվաբանությունը ու ընթերցանությունը, և պատճառ չկար նրան զրկելու խաղալիքներից, ընդհակառակը: Ասացինք, որ հրավիրի ընկերներին, և նա Բետոյին ու Խուանիտային բերեց հետը, եկավ նաև Մարիո Պանսանին, բայց նա քիչ մնաց, որովհետև հայրը հիվանդ էր: Քույրս թույլ տվեց բակում խաղալ մինչև մութն ընկնելը, և Բոբին գնդակի բացումն արեց, թեև մենք երկուսս էլ վախենում էինք, թե նրանք եռանդով ջարդուխուրդ կանեն մեր բույսերը: Երբ նարնջահյութի ու տորթի ժամը եկավ, բոլորս միասին նրա համար երգեցինք «Կանաչ հրանունկ» երգը և շատ ծիծաղեցինք, որովհետև բոլորս էլ գոհ էինք, հատկապես Բոբին և քույրս: Ես, իհարկե, չդադարեցի հետևել Բոբիին, բայց դա ինձ ժամանակի վատնում էր թվում. ի՞նչ հսկել, եթե հսկելու բան չկար, բայց միևնույն է, հսկե՛լ Բոբիին, երբ նա ցրված է, որոնելով այն հայացքը, որը քույրս կարծես չի նկատում, իսկ ինձ այնքա՜ն ցավ է պատճառում: